Oto filmy podobne do "Nietykalnych"!

media-press.tv

”Ja w środku tańczę” (Damien O'Donnell 2004)

Cierpiący na dystrofię mięśni młody chłopak Rory O'Shea (James McAvoy) w zakładzie dla niepełnosprawnych w Dublinie zaprzyjaźnia się z również niepełnosprawnym Michaelem (Steven Robertson). Obu przeszkadza szpitalny dryl, odczłowieczenie i brak wolności, toteż postanawiają zatrudnić opiekunkę i w wynajętym w mieście mieszkaniu próbować radzić sobie na własną rękę. Ich wybór pada na młodą i niezbyt doświadczoną Siobhan. Prawdziwy, szczery i bezkompromisowy film ukazuje jaką frustrację odczuwają niepełnosprawni fizycznie, traktowani jak głupiutkie dzieci, czyli protekcjonalnie i pobłażliwie, niezależnie od tego czy ich IQ jest wyższe niż innych, a charakter silniejszy. Młodzi bohaterowie nie są aniołkami; bywają wściekli, źli, szaleni, zakochani – są tacy jak inni... tylko nie dysponują ich możliwościami życiowymi.

Program TV został dostarczony i opracowany przez media-press.tv

“Pełnia życia” (Andy Serkis 2017)

Podobnie jak bohater „Nietykalnych”, Robin Cavendish też jest (a raczej był) postacią autentyczną. Bajkowe życie młodego Robina (ukochana żona w ciąży) przekreśla diagnoza brzmiąca jak wyrok: polio. Choroba przykuwa sparaliżowanego Robina do szpitalnego łóżka, ale jego żona Diana widząc że Robin (Andrew Garfield) pogrąża się w depresji, dosłownie porywa go ze szpitala.
Nacisk w tym filmie położono na pokazanie postaw ludzi bliskich Robinowi i jego samego. To stuprocentowi Brytyjczycy obdarzeni cudownym, montypythonowskim chwilami poczuciem humoru, dalecy od zagłębiania się w nieszczęście. Najdalej od takich uczuć jest sama Diana (Claire Foy), której wprawdzie zawalił się cały świat, ale która problemy traktuje jak wyzwania. Między ta dwójką iskrzy do końca, co było przecież tym trudniejsze do pokazania, że bez dotyku seksu i pocałunków.
Osobny wątek dotyczy tego, jaką ewolucją w sposobie traktowania niepełnosprawnych przyniosło życie Robina; od jego ucieczki ze szpitala, wynalazków, jakie stały się udziałem jego i jego przyjaciel naukowca, po podróże, jakie udało mu się uskuteczniać. Cavendish – jak pokazuje film - zdobył sponsora na produkcję wózków połączonych z respiratorem i wymógł na ministerstwie ich finansowanie, co doprowadziło od „uwolnienia” chorych od szpitalnych łóżek. Jako specjalista od polio, założył organizację charytatywną „Refresh”, testował kolejne udogodnienia dla chorych na polio, występował na medycznych konferencjach. Udowadniał, że w niepełnosprawności nie chodzi o to, żeby przeżyć, ale – żyć naprawdę, bynajmniej nie tak jak chorzy w niemieckim szpitalu, w którym z dumą pokazano mu rzędy zamkniętych w kokony podtrzymujące życie pacjentów.

Program TV został dostarczony i opracowany przez media-press.tv

„Ja też!” (Antonio Naharro, Álvaro Pastor 2009)

Gdyby nie charakterystyczny wygląd, trudno byłoby zgadnąć, że 34-letni Daniel (Pablo Pineda) jest dotknięty tym właśnie schorzeniem. Jego poziom umysłowy nie odbiega od normy, ma nawet dyplom uniwersytecki, mówi po angielsku, co więcej, zna się na malarstwie i potrafi zinterpretować symbolikę „Ogrodu rozkoszy ziemskich” Hieronima Boscha. Ale z wszelakich rozkoszy ziemskich ta jedna, związek z normalną kobietą, jest dla niego nieosiągalna. Ten smutny temat podejmuje właśnie „Ja też!” Antonia Naharry i Álvara Pastora, przy czym nie chodzi tu wyłącznie o problem związku z osobą normalną, ale także o problem potrzeby miłości i zaspokojenia popędu seksualnego u takich właśnie ludzi.
Ten pierwszy wątek prezentuje historia przyjaźni Daniela z urzędniczką Laurą, nad której życiem zaciążyły traumatyczne doświadczenia z dzieciństwa. Laura nie potrafi sobie ułożyć życia z żadnym mężczyzną, w związku z Danielem realizuje potrzebę uczucia bardziej przyjacielskiego niż miłosnego, tymczasem Daniel zakochuje się w koleżance z pracy i po prostu jej pragnie. Niestety, musi się zadowolić tylko miłością platoniczną (pominąwszy jedną noc, która jest swego rodzaju darem Laury dla niego), a świadomość, że nigdy nie osiągnie pełni szczęścia, choć bolesną i przykrą, przyjmuje z rezygnacją.
Drugoplanowy wątek zakochanych w sobie Luisy i Pedra (oboje oczywiście z Downem) pokazuje nietolerancję społeczeństwa wobec potrzeby miłości, także fizycznej, u osób dotkniętych tym syndromem, których w potocznej opinii należy traktować przedmiotowo i chronić przed takimi doświadczeniami (Danielowi brutalnie odmawia się wstępu do klubu pornograficznego.)
Tytuł filmu odnosi się bezpośrednio do tego, że oni, to znaczy osoby z Downem, również mają prawo do realizacji swoich potrzeb uczuciowo-seksualnych, są wszak kobietami i mężczyznami. Obraz Naharry i Pastora stanowi wołanie o tolerancję, zrozumienie i szacunek w tym względzie dla ludzi z trisomią 21.

Program TV został dostarczony i opracowany przez media-press.tv