Kill Bil II

Quentin Tarantino tak dobrze bawił się przy kręceniu opowieści o krwawej zemście Panny Młodej, że żal mu było ciąć materiał zdjęciowy. W rezultacie powstały od razu dwa filmy. Czarna Mamba (Uma Thurman) kontynuuje swój krwawy odwet na tych, którzy chcieli zamordować ją w dniu ślubu. Z jej ręki zginęła już szefowa tokijskiej mafii, bezwzględna O Ren-Ishi i Vernita Green z plutonu Śmiercionośnych Żmij. Teraz Mamba zamierza rozprawić się z kolejnymi członkami gangu Billa. Pierwszy cel, Budd (Michael Madsen), okazuje się jednak godnym przeciwnikiem, bo udaje mu się obezwładnić Mambę i zakopać ją żywcem w grobie. Nie trafił jednak na mięczaka i dziewczyna wychodzi cało z opresji. Tymczasem Budd zaprasza do siebie Ellę Driver (Daryl Hannah) w celu sprzedania jej samurajskiego miecza o wartości, bagatela, miliona dolarów. Elle przyjeżdża z pieniędzmi i małym afrykańskim wężem, który zabija Budda. Wtedy w drzwiach staje Mamba. Po wspaniałej walce na miecze, kolej na Billa (David Carradine). Niestety, sprawy komplikują się, kiedy wychodzi na jaw, że jej córeczka, którą Mamba miała za zmarłą, jest cała i zdrowa. Zamordowanie Billa wydaje się niemożliwe? Quentin Tarantino napisał scenariusz Killa Billa specjalnie dla Umy Thurman - z okazji jej 30. urodzin. Tak jak zazwyczaj, natchnienie do swych pomysłów czerpał z najrozmaitszych źródeł, w tym zwłaszcza z opowieści o samurajach, japońskich anime, niskobudżetowych produkcji epatujących przemocą, kina kung fu i włoskich filmów grozy. Kill Bill 2, podobnie jak część pierwsza, jest porywającą mieszanką wschodnich walk, efektów specjalnych, japońskiej symboliki, niezliczonych filmowych cytatów i czarnego humoru. W tym komiksowym balecie przemocy jest wiele piękna, niektóre ujęcia mają w sobie niespotykany liryzm (autorem zdjęć jest Robert Richardson, laureat Oscara za JFK, nominowany w tym roku do Nagrody Amerykańskiej Akademii za zdjęcia do Aviatora).