Kwartet dla czterech aktorów

Sztuka znakomitego dramaturga, kompozytora i muzykologa Bogusława Schaeffera. Prezentuje perypetie artystów muzyków poszukujących ideału sztuki i formy, która zadowoliłaby ich wszystkich. Okazuje się to jednak niemożliwe, bo nie potrafią się ze sobą porozumieć. Improwizacja aktorska na podstawie partytury, jaką staje się w tym przypadku tekst sztuki, to główny cel inscenizacji. Sztuka opowiada o aktorach, o ich pracy, ale przede wszystkim o kondycji człowieka w chaosie dzisiejszego świata. Zawiera różne konwencje teatralne: aktorzy na scenie uprawiają akrobatykę, śpiewają, snują własne wynurzenia na różne tematy, a także wypowiadają dialogi o czysto muzycznej strukturze. Utwór nie ma fabuły w tradycyjnym rozumienia tego słowa - fabułą jest to, co danego wieczoru zdarzy się między wykonawcami. To luźny zbiór scen: muzycznych, niemuzycznych, dialogowych, parateatralnych i wizualnych. Tylko gest, mimika i działania aktorów prowadzonych przez reżysera mogą utrzymać uwagę widza w napięciu, zmusić go, by śledził potok płynących słów, na kształt chaotycznej rozmowy, w której wątki i dygresje urastają do rangi samodzielnych tematów, a wypowiedzi dyskutantów nakładają się na siebie wzajemnie, tworząc niezrozumiały polifoniczny gwar. Sztuka ta jest popisem teatralnej wirtuozerii, jest pewnego rodzaju partyturą. Utwory stanowią wykłady o muzyce z wplecionymi w nie zupełnie absurdalnymi treściami. Autor stosuje zabawy językowe, prześmiewając nowomodę gazetową i telewizyjną, wykorzystuje dowcipy z dnia codziennego. Sztuka znalazła znakomitych wykonawców w osobach: braci Andrzeja i Mikołaja Grabowskich, Jan Frycza i Jana Peszka.