Kiedy Mikołaj Cieślak z kolegami z Kabaretu Moralnego Niepokoju podróżują busem między występami, oglądają komedie. Często polskie. W czym problem? Oglądamy wywiady z twórcami i wygląda na to, że oni wiedzą, jak zrobić śmieszny film – opowiada Cieślak. – Włączamy ich komedię – i ona wcale taka nie jest… Jest też fanem świadomie nieporadnych filmów Mariusza Pujszo i innych twórców, których filmy wywołują śmiech widowni niekoniecznie w tych momentach, które sobie założyli.
Rozmówca Beaty Sadowskiej uwielbia też kino wysokie. Cały czas wraca do Federico Felliniego, szczególnie „Amarcord” i „Rzymu”. Uważa zresztą za skandal, że tych dwóch filmów nie wydano w Polsce na dvd czy bluray. Fellini jest według niego patronem całego nurtu żywiołowego kina, do którego należy też choćby Kusturica. Dlatego też Cieślakowi zupełnie nie przeszkadza, że „Wielkie piękno” Paolo Sorrentino, jego najnowszy kinowy zachwyt, bywa oskarżane o naśladowanie Felliniego. To raczej komplement.
Mikołaj Cieślak nie stroni od filmów sensacyjnych, ale ma wobec nich bardzo określone wymagania: żadnych retrospekcji, żadnych pościgów. Przydałoby mi się urządzenie, które automatycznie przewijałoby takie sceny – śmieje się Cieślak. Nie jest więc fanem Bonda – z wyjątkiem może „Casino Royale”, które i bez pościgów trzyma w napięciu. Na krawędzi fotela oglądał „Łowców głów”, oparte na książkowym thrillerze Jo Nesbø, i stąd jego apel do świata: Ekranizujcie Nesbø!
Jakiej muzyki filmowej słucha Mikołaj Cieślak, żeby przed imprezą poczuć się jak bokser wchodzący na ring? Opowie o tym w „Prywatnej historii kina” na antenie Stopklatki TV w niedzielę 8 lutego o 12.00.
