Niebieskie jak Morze Czarne

Wycieczka Almaturu jedzie na międzynarodowy wakacyjny obóz młodzieżowy w Bułgarii, tyle że zamiast studentów w autokarze siedzą zażywni starsi panowie, dyrektorzy, którzy wydelegowali sami siebie, by reprezentować naszą wspaniałą młodzież... A poza tym, cóż, czują się młodo, a wycieczka z Orbisem kosztowałaby trzy razy więcej. Samopoczucie psuje im tylko pilot wycieczki, student szkoły filmowej, który zamiast robić film "turystyczny", bezlitośnie filmuje żenujące sceny z udziałem szacownej kadry zarządzającej. Przyszły filmowiec ma bowiem ambitny plan: chce w dobie "zmian starych przyzwyczajeń" zrobić film o problemach władzy i zarządzania. Na miejscu okazuje się, że panowie w garniturach i pod krawatami muszą spać w namiotach, bo domki campingowe są zarezerwowane dla młodzieży dewizowej, ale niewygody rekompensuje im piękna pogoda i tłumy ślicznych dziewczyn na plaży. Stopniowo wtapiają się w urlopowy krajobraz, a ich sztywność zmienia się w wakacyjny luz. Ponieważ jednak student z kamerą nie przestaje ich drażnić, metodą małego donosiku do władz uczelni uzyskują jego odwołanie do kraju i sami kończą film sielskimi scenami pożegnalnego występu wokalnego "polskiej grupy młodzieżowej". Film, pomyślany jako paradokumentalna satyra, zamiast w autentycznych plenerach został na skutek problemów produkcyjnych nakręcony nad... Bałtykiem, dzięki czemu zyskał dodatkowy walor komiczny.