Ostatnie dni raju

Wraz z przemianami politycznymi, społecznymi i gospodarczymi kraju, zmieniała się również młodzież z Westwood High. Nasiliły się także różnice między uczniami - niektórzy zyskali silną świadomość społeczną, inni wciąż myślą głównie o rozrywkach. Na młodych ludzi oczywiście oddziałują też bardziej osobiste problemy: niespodziewana ciąża, problemy rodzinne czy finansowe; wszyscy stoją przed wyborem życiowej drogi - kariery, college`u, w ogóle swojego miejsca na świecie. Tuż przed i tuż po zakończeniu szkoły młodzież toczy zawzięte dyskusje - o polityce, o Wietnamie, o surfingu. W klasie Mary Beth jest i hippis, i obiecująca gwiazda rock`n`rolla, i Calvin, jedyny czarnoskóry uczeń; wszyscy chcą żyć pełnią życia i muszą żyć w tych, a nie innych czasach. "Ostatnie dni raju" to bardzo nostalgiczny film, mówi o minionych czasach - dobrych i złych jak każde inne, ale z pewnością szalenie malowniczych i bogatych w istotne i przełomowe wydarzenia. Autentyczna muzyka lat sześćdziesiątych, "poetyckie" zdjęcia Williama Frakera, błyskotliwa i niepozbawiona ironii reżyseria, epizodyczna konstrukcja filmu oraz pierwszoosobowa relacja sprawiają, że nie sposób oglądać tego filmu bez żywych emocji. Wątki dramatyczne równoważą elementy komediowe, w czym duży udział ma świeże, bezpretensjonalne aktorstwo młodych wykonawców. Film porównywano (z korzyścią! ) do wielkiego przeboju George`a Lucasa "American Graffiti" o podobnej tematyce i wymowie.