Piekielna głębia

Rekiny mako należą do najbardziej niebezpiecznych drapieżników w oceanie. Są niezwykle silne i wytrzymałe, a w dodatku wskutek eksperymentów genetycznych stworzono ich nową odmianę. Nim zorientowano się, że doświadczenia przyniosły inne niż zamierzone skutki, rekiny zaczęły czynić spustoszenie wśród ludzi. Doktor Susan McAlester (Saffron Burrows) jest szefem laboratorium Aquatica, w którym prowadzone są badania nad rekinami. Jeden z programów badawczych prowadzony przez Susan budzi powszechne kontrowersje. Susan uważa, że białko znajdujące się w mózgu rekinów może mieć zbawienny wpływ na pacjentów z chorobą Alzheimera. Susan uparcie dąży do przeprowadzenia eksperymentów na mózgach rekinów mako. Wiele osób z jej otoczenia próbuje odwieść ją od tego zamiaru, przeczuwając, że eksperymenty mogą skończyć się tragicznie. Carter Blake (Thomas Jane), światowej sławy autorytet zajmujący się rekinami, wręcz domaga się, by Susan zaprzestała dalszych doświadczeń. Rekiny mako i tak są już wyjątkowo silne i potężne, manipulowanie w ich kodzie genetycznym może przynieść nieprzewidywalne rezultaty. Susan nalega, by pozwolono jej kontynuować badania. W celu zdobycia dodatkowych pieniędzy zaprasza na pokład swego dryfującego laboratorium głównego sponsora doświadczeń - Russella Franklina (Samuel L. Jackson). W chwili, gdy w obecności gości i obserwatorów Susan przeprowadza swój eksperyment, zwierzę odzyskuje przytomność i atakuje zgromadzonych. Jednocześnie zaczyna szaleć tropikalna burza. Aquatica i uwięzione na jej pokładzie osoby zmierzają ku nieuniknionej zagładzie. Jeżeli morski żywioł nie zatopi nieszczęsnych naukowców, z pewnością i tak zginą w paszczach rekinów mako, które uwolnione swobodnie poruszają się po wszystkich pomieszczeniach zalewanego przez wodę laboratorium. Walka z nimi skazana jest na niepowodzenie; to już nie są tylko dzikie bestie, ale istoty, które potrafią kalkulować każde kolejne posunięcie i uważnie analizować zachowanie ofiary. Piekielna głębia to bez wątpienia film dla zwolenników bardzo silnych i rozciągniętych w czasie emocji. Żeby nie było wątpliwości, ktoś, kto widział Szczęki, Park Jurajski, Obcego i temu podobne horrory, jeszcze nie widział przerażającego potwora, który przy każdym pojawieniu się żarłocznie pochłania kolejną przekąskę, po dwóch godzinach niekończącej się uczty pozostawiając na ekranie zaledwie skromną garstkę ocalałych bohaterów. Piekielna głębia dostarcza piekielnie silnych wrażeń dla ludzi o stalowych nerwach. Nim doszło do tej eksplozji emocji, twórcy filmu uczciwie i długo popracowali. Scenariusz powstawał przez cztery lata. Storyboard, rozrysowany przebieg tylko jednej ze scen, 133., w której zaatakowana przez rekina ekipa naukowców ucieka przez jedyną drogę ewakuacji, szyb od windy, przypomina rozmiarami książkę telefoniczną. Czy ktoś pamięta, jak wygląda rekin ze Szczęk? Zapewne nie, tym bardziej, że strach wśród publiczności wywoływała sama świadomość tego, że ma się pojawić, a nie jego obecność na ekranie. Po obejrzeniu Piekielnej głębi na zawsze zapamiętamy, jak wyglądają rozwścieczone rekiny mako. To zasługa żmudnej pracy ogromnej ekipy specjalistów od efektów specjalnych i animacji komputerowej, którzy na potrzeby zdjęć stworzyli cztery i pół potwora. Z drobiazgową dokładnością przeanalizowali każdy ruch rekina, każde drgnienie mięśni szczęki i niezwykłą erupcję energii w chwili, gdy drapieżnik decyduje się zaatakować, rzucając się na ofiarę z prędkością 100 km/godzinę. Podczas realizacji Piekielnej głębi nikt się nie oszczędzał. Pełni poświęcenia aktorzy mokli po kilka godzin dziennie, a niektórzy z nich po wielokroć lądowali w przepastnych paszczach rekinów przy kolejnych powtarzanych ujęciach. Laboratorium Aquatica, w którym bohaterowie filmu prowadzą eksperymenty na rekinach, i w którym zostają uwięzieni i skazani na nierówną walkę z rozwścieczonymi potworami, powstało w specjalnych zbiornikach należących do wytwórni Fox. Dokładnie w tym samym zbiorniku, w którym wcześniej, na potrzeby realizowanego przez Jamesa Camerona filmu, zbudowano największy model Titanica. Tylko w takich warunkach, w których nic nie ogranicza filmowej przestrzeni można realizować sceny, gdzie bohater próbuje wydostać się z tonącego laboratorium, zmaga się z potężną siłą tysięcy litrów wody, jest zalewany przez ulewny tropikalny deszcz i grozi mu, że helikopter, którego pilot właśnie stracił panowanie nad maszyną, za chwilę spadnie mu na głowę. Wobec takiego ogromu sprzysiężonych przeciwko człowiekowi żywiołów, jednoczesny atak dwutonowego rekina to pestka. Tym bardziej, że tym razem rekin pudłuje. Cóż, po występie w tym filmie niektórzy aktorzy stwierdzili, że już nigdy nikt nie namówi ich do pływania w otwartych wodach oceanów, zaś jedynym przedstawicielem wodnej fauny, który może jeszcze zwrócić ich uwagę jest niekłopotliwa bohaterka bajek, niejaka złota rybka.