Pink Floyd: The Wall

Bohaterem "The Wall" jest fikcyjny muzyk rockowy o pseudonimie Pink (Bob Geldof). Poznajemy go u szczytu kariery, kiedy artystycznie i emocjonalnie wypalony usiłuje w hotelowym pokoju w Los Angeles dokonać rozrachunku ze swoim życiem. Wspomnienia Pinka oglądamy w retrospekcjach. Przewija się przez nie motyw trudnych i niejednoznacznych relacji z matką, traumatyczne doświadczenia w represyjnej szkole, dziecięce lęki i obsesje, a później kompromisy i pułapki związane z szybko rozwijającą się karierą w przemyśle muzycznym. Najważniejszym doświadczeniem, które wpłynęło na osobowość Pinka wydaje się być tęsknota za ojcem - żołnierzem poległym podczas II Wojny Światowej, człowiekiem, którego bohater nigdy nie poznał. Naznaczony bolesnymi przeżyciami artysta jest neurotykiem, który nie potrafi tworzyć bez pomocy narkotyków, a wokół siebie buduje tytułową "ścianę" - psychiczną barierę, za którą chowa się przed światem, w nadziei, że ów świat już nigdy więcej nie zdoła go zranić. Fabuły "The Wall" nie sposób rozpatrywać w oderwaniu od muzyki i przesłania Pink Floyd. Film łączy sceny zrealizowane z udziałem aktorów z sekwencjami animowanymi, a narracja jest bez reszty podporządkowana muzyce, rytmowi i tekstom piosenek; w tym sensie "The Wall" znacznie bliżej do formuły rock opery niż musicalu. Film Parkera nie poddaje się jednak prostym klasyfikacjom gatunkowym. To projekt jedyny w swoim rodzaju - pierwsza (i jak dotąd na dobrą sprawę ostatnia) poważna próba zekranizowania albumu rockowego. Chodzi oczywiście o legendarną płytę "The Wall", jedno z najważniejszych dokonań w historii muzyki rockowej. "Pink Floyd The Wall" jest dziełem trzech artystów reprezentujących różne specjalności i temperamenty. Pierwszym z nich jest reżyser Alan Parker, późniejszy twórca znacznie bardziej konwencjonalnych, a jednocześnie głośnych filmów, by wymienić "Ptaśka", "Harry'ego Angela" czy "Missisipi w ogniu".