Śluby panieńskie

Komedia Aleksandra Fredry (1793 - 1876) wciąż cieszy się niesłabnącym powodzeniem na scenach teatrów. Po raz pierwszy została wystawiona w teatrze lwowskim w 1832 r. W tej inscenizacji "Ślubów panieńskich", najwybitniejszego polskiego komediopisarza, dokonanej na deskach Teatru Narodowego w Warszawie, Jan Englert w zaskakujący i ożywczy sposób wzbogacił sielski klimat fredrowskiej komedii o współczesne akcenty. Do majątku pani Dobrójskiej, mieszkającej z córką Anielą i siostrzenicą Klarą, przyjeżdża z wizytą przyjaciel domu, Radost, w towarzystwie swego bratanka Gustawa. Podstarzały birbant, choć nieobce mu są uciechy życia, pragnąłby ustatkować skorego do hulanek Gustawa i ożenić go z poważną i posażną Anielą. Młodemu lekkoduchowi nieśpieszno do ołtarza, a perspektywa ustabilizowanego, ziemiańskiego żywota budzi w nim głęboką niechęć. Aniela także wcale nie marzy o małżeństwie. Podobnie jak emablowana przez nieporadnego Albina Klara, nie wierzy w stałość męskich uczuć, co skutkuje uroczystym ślubowaniem obu panien: nigdy nie być żoną. Fircykowaty Gucio, jako wytrawny uwodziciel, gdy dowiaduje się, że panna go nie chce, mimo podrażnionej męskiej próżność i ambicji, postanawia działać metodycznie. Przedstawia zatem siebie jako ofiarę uczucia do innej Anieli, z którą chce go rozdzielić uparty stryj. Jeśliby Gustaw postąpił wbrew jego woli, Radost gotów jest go wydziedziczyć i poślubić Klarę, która dotychczas odrzucała zaloty zakochanego Albina. Historia nieszczęśliwej miłości wzrusza Anielę, a Gucio nie ustępuje w zabiegach mających przekonać do siebie pannę, i wciąga do gry Albina. Antymęski spisek słabnie na dobre, gdy zaczyna działać obustronny "magnetyzm serca". Ta klasyka komedii polskiej stanowi doskonałe studium miłości. Fredro okazuje się ponadczasowy w swojej diagnozie, że miłość to gra, w której dozwolone są wszystkie chwyty. "Śluby panieńskie" w Teatrze Narodowym to przedstawienie idealnie dopracowane pod względem reżyserii, a aktorzy tworzą doskonałe i niezapomniane kreacje. Konfrontacje między bohaterami bawią i śmieszą, a wszystko toczy się w pięknym rytmie i melodii wiersza.