Wiesław Gołas był skromnym człowiekiem, ale wielkim artystą. Oto historia życia aktora i jego największe role

Wiesław Gołas to aktor, który urodził się 9 października 1930 roku w Kielcach, w rodzinie o patriotycznych tradycjach. W czasie II wojny światowej był jeszcze nastolatkiem, ale prężnie działał w Szarych Szeregach. Przybrał pseudonim Wilk. Mimo swojego młodego wieku brał udział w akcjach dywersyjnych. W wieku 14 lat został aresztowany przez Gestapo i spędził kilka miesięcy w więzieniu. Te wydarzenia mocno ukształtowały jego osobowość.

Wiesław Gołas to jeden z najbardziej rozpoznawalnych i cenionych aktorów polskiej sceny filmowej, teatralnej oraz telewizyjnej. Jego wyjątkowy talent, charyzma oraz wszechstronność sprawiły, że zapisał się na trwałe w historii polskiej kultury. Mimo że kojarzony jest głównie z rolami komediowymi, jego dorobek aktorski obejmuje szeroką gamę postaci – od dramatycznych po humorystyczne.

Filmy z Wiesławem Gołasem na zawsze pozostaną w pamięci Polaków. Aktor zadebiutował na dużym ekranie w 1954 roku, kiedy wystąpił w „Pokoleniu” Andrzeja Wajdy w roli niemieckiego żandarma. Przełom w karierze Gołasa nastąpił w 1961 roku, kiedy zagrał tytułowego bohatera w filmie „Ogniomistrz Kaleń” w reżyserii Ewy i Czesława Petelskich.

Jedną z ważniejszych ról pierwszoplanowych aktora jest ta z filmu „Dzięcioł”. Wcielił się on w postać Stefana – 40-letniego socjologa pracującego w warszawskim Supersamie. Główny bohater jest pantoflarzem, całkowicie zdominowanym przez żonę. W pracy był wyśmiewany przez kolegów, uznających go za dziwaka, który nigdy nie zdradził współmałżonki. Kiedy na kilka dni zostaje słomianym wdowcem, postanawia spróbować romansu z atrakcyjnymi i wyzwolonymi kobietami. Ta rola została napisana specjalnie dla Gołasa, a sam film był satyrą na społeczeństwo okresu PRL.

Wspominając filmografię Wiesława Gołasa nie można pominąć jego roli w filmie „Brunet wieczorową porą”. Zagrał tutaj Kazika Malinowskiego – przyjaciela głównego bohatera.

Wiesław Gołas to aktor o ogromnym dorobku artystycznym, który zyskał sympatię widzów dzięki licznym rolom serialowym, ale również kabaretowym.

Jedną z jego najbardziej kultowych ról telewizyjnych jest ta w serialu „Czterej pancerni i pies” Postać Tadeusza Czereśniaka, prostolinijnego i zabawnego mechanika czołgu, zyskała ogromną sympatię widzów. Co prawda była to rola drugoplanowa, ale Gołas swoją naturalną charyzmą i talentem komediowym uczynił go jednym z najpopularniejszych bohaterów tej produkcji. Dzięki swojemu humorowi i lekkości jego Czereśniak do dziś jest jednym z najjaśniejszych punktów serialu, uwielbianego przez kolejne pokolenia.

Gołas odnosił także sukcesy na innym polu, czyli w kabarecie, m.in. w „Kabarecie Starszych Panów”, był również członkiem „Kabaretu Dudek”. W jednym z programów zaprezentował swój wszechstronny talent komediowy, łącząc grę aktorską z niezapomnianymi występami muzycznymi. To właśnie tutaj powstały takie ikoniczne piosenki jak „W Polskę idziemy”, które stały się hitem i symbolem tamtych czasów. Jego humorystyczne występy w kabarecie pokazywały, że potrafił bawić publiczność na wielu płaszczyznach – od żartów słownych po zabawną mimikę i gesty.

Dzięki kabaretom stał się jednym z najbardziej cenionych aktorów estradowych, który umiał wcielać się w różnorodne postacie, od prostych ludzi po wyrafinowanych intelektualistów.

Mówiąc o polskiej komedii i Wiesławie Gołasie, należy wspomnieć o Stanisławie Barei. Aktor wystąpił w aż siedmiu jego produkcjach. Ich pierwszym wspólnym filmem był „Mąż swojej żony” z 1960 roku. Gołas wcielił się tam w postać boksera - Józefa Ciapuły. Rok później ponownie wystąpił u Barei w „Dotknięciu nocy” – tam zagrał kapitana milicji i starał się rozwiązać kryminalną sprawę napadu na konwój z pieniędzmi. W 1963 roku zagrał w „Żonie dla Australijczyka”, a dwa lata później w serialu „Kapitan Sowa na tropie”.

Teatr to szczególne miejsce w życiorysie Wiesława Gołasa. Swoją przygodę z nim rozpoczął po ukończeniu warszawskiej Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w 1954 roku. Jego debiut nastąpił w Teatrze Dolnośląskim w Jeleniej Górze, rolą Papkina w „Zemście” Aleksandra Fredry oraz Walentyna Van Cucka w „Nie trzeba się zarzekać” Alfreda de Musseta. Jednak to stołeczne sceny, przede wszystkim Teatr Dramatyczny i Teatr Polski w Warszawie, stały się miejscami jego największych sukcesów. Do jego najważniejszych ról należały postać Rycerza Czarnego w „Weselu” Wyspiańskiego, w „Ożenku” Mikołaja Gogola i Alberta Cobba. U Gustawa Holoubka wcielił się w postać Laertesa w „Hamlecie” Williama Szekspira. W Teatrze Polskim zagrał m.in. u Kazimierza Dejmka Brata Józefa i Śmierć w „Żywocie Józefa: Mikołaja Reja, Hula-Babulę w „Zaczarowanej królewnie” Or-Ota, Szpiekina w „Rewizorze” Mikołaja Gogola, czy niemowlę w „Szczęśliwym wydarzeniu” Sławomira Mrożka.
Wiesław Gołas, mimo wielkiej popularności filmowej, zawsze pozostawał wierny scenie teatralnej, traktując ją jako przestrzeń artystyczną, gdzie mógł rozwijać swoje umiejętności i szlifować aktorską technikę. Teatr był dla niego miejscem, gdzie mógł być blisko widza, reagować na jego emocje i budować z nim wyjątkową więź.

Jesteśmy na Google News. Dołącz do nas i śledź TeleMagazyn.pl codziennie. Obserwuj