Wszystko płynie

Niemowlęta raczkują, poruszają się chwiejnymi kroczkami, dzieci biegają, bawią się, młodzi ludzie pędzą dokądś, a starcy nieco już przygarbieni wolno przemierzają alejki, każdy z nich na swój sposób ewoluujący i z każdą chwilą przemijający... Przemijanie, którego nie sposób powstrzymać: pokolenie przychodzi, pokolenie odchodzi. Jest czas rozpoczynania życia i kończenia. Specyficzne doświadczenie przemijalności wpisane w każde istnienie, nieustanna kontynuacja tego co było... Ludzie zagonieni mijają się anonimowo, jakby ścigali się z czasem, nieporadnie dryfują pomiędzy tym, co było, a tym, co będzie... Stopniowe nawarstwianie linii i plam w kadrze jest zabiegiem świadomym, ściśle związanym z graficzną koncepcją filmu polegającą na metamorfozie od realistycznej sylwetki, przez deformację, aż do abstrakcyjnych linii i kształtów. Kształt plastyczny jest znaczący, gdyż ma swoje odniesienie w idei literackiej filmu. Całość pomyślana jest jako przeniknięta surrealistyczną atmosferą z pogranicza jawy i snu. Stąd też istotna funkcja aury w kadrze, budowanej osobliwym światłem i kreowanej przez nieoczekiwane zestawienia. Opustoszała, rozległa równina, obraz kadru rozjarzony intensywnym, tajemniczym światłem, stopniowo zapełniające przestrzeń sylwetki rzucające wyraziste, płynnie wydłużające się cienie. Nieustanne koło progresu i przemijania, z każdym krokiem bliżej tajemnicy, z szansą dotknięcia ulotności.