Dziewczęta na szlaku reniferów

Renifery bywają nazywane zwierzętami epoki lodowej. Silne mrozy, lód i śnieg to dla nich naturalne warunki. Co roku odbywają migrację na letnie pastwiska. W tej wędrówce od wieków towarzyszą im Saamowie, zwani też Lapończykami, którzy żyją na dalekiej północy Europy i należą do ostatnich koczowniczych ludów na Starym Kontynencie. Hodują wielkie stada reniferów i kultywują prastare zwyczaje charakterystyczne dla niełatwego życia nomadów. Dostosowali się do trybu życia reniferów, które od wieków służyły im jako źródło pożywienia, surowca na ubrania, dochodu (mięso i skóry) oraz jako środek transportu. Współcześni Saamowie mają większe możliwości wyboru stylu życia niż ich przodkowie, chociaż wielu ludzi do dziś uważa, że ich świat zatrzymał się w przeszłości. Rozświetlone Oslo stanowi zapewne dużą pokusę dla mieszkańców skutego lodem pustkowia. Dwie nastolatki: Elle i Inga wyruszają w ważną dla nich podróż. Wkrótce będą musiały zdecydować, czy chcą żyć zgodnie z tradycją Saamów, nawet jeśli nie jest to łatwe, i czy dołączą do kolejnego pokolenia hodowców reniferów. Na najsroższe zimowe miesiące Saamowie spędzają renifery do zagród. Wybierają najsłabsze zwierzęta, niezdolne do odbycia długiej wędrówki, i przeznaczają je na rzeź. Z wiosną wiele rodzin opuszcza swoje domy i wyrusza na szlak ze swoimi stadami. Trasa 250 - kilometrowej wyprawy wiedzie przez skute lodem górskie pustkowia na wyspę u północnych wybrzeży Norwegii. Renifery są do tej wędrówki przystosowane znacznie lepiej niż ludzie. Duże racice ułatwiają im chodzenie po śniegu i kopanie w nim, żeby dostać się do zasypanych porostów. Gęste futro zapewnia skuteczną izolację przed mrozem. Nic zatem dziwnego, że ubrania z futer reniferów noszą też Saamowie. Gdy zaczyna się wyprawa, samice reniferów są już w zaawansowanej ciąży. Zwierzęta ruszają na szlak na długo przed tym, nim dołączą do nich ludzie. Same wyczuwają, kiedy nadszedł właściwy moment. Nie mogą wyruszyć za wcześnie, bo góry okażą się jeszcze nie do przebycia, ni za późno, bo wtedy wydadzą na świat młode, nim dotrą na wyspę.