"Gra o tron 8" odcinek 3. Wielka bitwa o Winterfell - oszałamiające starcie czy najbardziej przereklamowane telewizyjne wydarzenie ostatnich lat? Oceniamy!

Za nami chyba jeden z najbardziej emocjonujących odcinków w historii serialu HBO. Premiera tak rozreklamowanej i szumnie zapowiadanej bitwy o Winterfell to dla mnie zenit skrajnych uczuć — od ogromnej satysfakcji, zaskoczenia, aż po niezadowolenie. Długo wyczekiwane starcie sił Daenerys i Jona Snowa z armią Nocnego Króla miało być jak drugi Helmowy Jar, czyli jedną z najbardziej spektakularnych potyczek w historii kina i telewizji. Mam jednak wątpliwości czy twórcom, którzy długo kazali nam czekać na akcję tego kalibru w 8. sezonie, udało się spełnić wszystkie oczekiwania.

Bitwa o Winterfell to najdłuższy odcinek w historii “Gry o tron”. Trwał aż 82 minuty i zobaczyliśmy w nim najdłuższą ekranizację sceny batalistycznej w historii kina i telewizji. Prym pod tym względem wiodła do tej pory słynna bitwa o Helmowy Jar w filmie "Władca Pierścieni: Dwie wieże", która trwała 40 minut. Za starcie, na które wszyscy czekali, odpowiada specjalista od krwawych potyczek w "Grze o tron” - zdobywca Emmy Miguel Sapochnik, który pracował też przy bitwie z odcinka „Hardhome” oraz słynnej “Bitwie Bękartów”.

Trzeci odcinek 8. sezonu “Gry o tron” rozpoczyna się tam, gdzie skończył się poprzedni. Trwają ostatnie przygotowania do wielkiej bitwy. Widać wyraźnie, że szanse na wygraną są... przeciętnie. Bohaterowie nerwowo krzątają się po dziedzińcu Winterfell, a kamera poprzez długie ujęcie prowadzi widza od postaci do postaci, aż wreszcie naszym oczom ukazuje się pole bitwy, gdzie już za chwilę rozegra się ostateczna batalia z niestrudzonymi siłami Nocnego Króla. I już wiemy, że będzie to długa noc, ciemna i pełna strachów. Wtem pojawia się Melisandre (Carice van Houten), która wypowiadając kilka magicznych zwrotów, uzbraja Dothraków w płonące miecze, dając ostatnie pocieszenie.

Twórcy przez dwa pierwsze odcinki budowali w widzach monstrualne napięcie. Zacieraliśmy ręce przed decydującą rozgrywką, choć już po bitewnej naradzie było wiadome, że pomysłu na walkę z armią Nocnego Króla nasi bohaterowie nie mają. Epicka batalia taktyczną głupotą stała już od samego początku, kiedy na pierwszy ogień rzucono kawalerię Dothraków. Dalej nie było lepiej, bo bohaterowie pchani “mocą” scenariusza dokonywali coraz to głupszych wyborów. A boli to, tym bardziej że naprzeciwko nich nie stała armia dowodzona przez geniusza strategii i taktyki takiego, chociażby Tywina Lannistera, a jedynie niestrudzona horda bezmózgich zombie.

Udało się dobrze oddać bitewny chaos i poczucie nadciągającego z każdej strony niebezpieczeństwa, ale umówmy się — twórcom pomogła w tym wszechobecna ciemność, która podbijała realizm poszczególnych sekwencji, a zarazem utrudniała do granic możliwości oglądanie. “Bitwa Bękartów” nie potrzebowała takich zabiegów, by nie raz, nie dwa zmrozić nam krew w żyłach i zahipnotyzować. Ogromne znaczenie w odbiorze tego odcinka miała też muzyka Ramina Djawadia.

Telewizyjna „Gra o tron” staje się coraz bardziej czytelna. Najlepiej udowadnia to kolejna fanowska teoria, która znalazła potwierdzenie w 3. odcinku. To, ile czasu twórcy poświęcili w materiałach promocyjnych kryptom Winterfell oraz jak często bohaterowie podkreślali, że to najbezpieczniejsze miejsce podczas wielkiej bitwy żywych z umarłymi, zwiastowało istną noc żywych trupów i tak też się stało. Zmarli wstali z grobów, choć wielkiej rzezi w podziemiach Winterfell nie było. Ot, zaledwie kilka matek z dziećmi, bo najważniejsi — jak to u Martina... przepraszam, jak to u duetu Benioff&Weiss bywa, musieli przeżyć.

Wielka bitwa o Winterfell pochłonęła zadziwiająco mało ofiar. Zginęło zaledwie kilku uwielbianych przez widzów bohaterów, a przecież ten odcinek zapowiadał się na przytłaczające pożegnanie z całą masą ekranowych ulubieńców.

Aktorom chwała jednak za emocje, bo to głównie dzięki nim można było poczuć w tym odcinku skalę zagrożenia. Wystarczy wspomnieć, chociażby zaprawionego w bojach Szarego Robaka czy ukochaną lady Mormont — jeśli takim ekranowym twardzielom maluje się na twarzy przerażenie, to musi to coś znaczyć.

Zaskakująca, choć najmniej satysfakcjonująca okazała się końcówka 3. odcinka 8. sezonu “Gry o tron”. Oczywiście to, że taka persona jak Nocny Król ginie od sztyletu Aryi Stark, to najlepsze, co wydarzyło się w tym odcinku, ale to, z jaką łatwością udało się tego dokonać dziewczynce bez twarzy, pozostawia jednak wiele do życzenia. Spodziewałam się też więcej po samej postaci pierwszego Białego Wędrowca i jego pobratymców. Główny szwarccharakter serialu “Gra o tron” okazał się jednak zadziwiająco łatwym celem i tak koronkowa robota G. R.R. Martina, który zbudował fenomenalną historię wokół tego bohatera, spełzła na niczym.

Bitwa o Winterfell zostawia więc mnie w kawałkach niczym Arya Nocnego Króla. Tak szumnie zapowiadana potyczka pod wieloma względami okazała się rozczarowaniem. Najdłuższy odcinek w historii “Gry o tron” miał swoje dobre momenty, ale to nie o momenty chyba tutaj chodziło.

Przypomina mi się teraz pompowanie balonika pod nazwą "Rosja 2018", który pękł z hukiem szybciej, niż spodziewali się tego nawet najwięksi pesymiści. Z “Grą o tron” jest chyba podobnie, ale tak jak w przypadku drużyny narodowej, tak i z serialem HBO zostanę do końca, bo przecież nic się nie stało... gramy jeszcze o honor. Na 3. odcinek 8. sezonu “Gry o tron”, jak i na osiągnięcia polskiej reprezentacji na ostatnim mundialu lepiej chyba jednak spuścić zasłonę milczenia.

Gra o tron 8

[facebook]https://www.facebook.com/nie.spie.bo.seriale/?tabs=;strona[/facebook]