Inkarno

Inkarno - sztuka Kazimierza Brandysa, której akcja toczy się w klinice dla nerwowo chorych. Placówką zawiaduje nieco demoniczny Profesor, który próbuje diagnozować i leczyć swoich pacjentów opracowaną przez siebie metodą Inkarno. Według niego nerwica jest stanem świadomości (Zdaje pan sobie sprawę z tego, czym jest pańskie życie i dlatego nie chce pan żyć). Granice międzynormalnością a chorobą czy zaburzeniem wydają się płynne i nieokreślone. Problemy z przeszłości wpływają nie tylko na teraźniejszy stan świadomości, ale i na przyszłość. Dlatego też bohaterowie Brandysa marzą o ucieczce od tego, co jest. Każdy z nich pragnie zmiany, a nawet schowania sięprzed własnym życiem. Główny bohater - Anatol - cały czas z przed czymś ucieka: a to w ramiona kolejnej kobiety, a to do szpitala psychiatrycznego, a nawet w sztukę. Zabawne opowiadanie Brandysa w rzeczywistości traktuje o bardzo poważnych sprawach: o nieoczywistym statusie nerwowo chorych, o grze, jaką oni sami podejmują z losem, ale także o manipulacjach, jakimi podlegają ze strony personelu medycznego. W rezultacie sztuka Brandysa okazuje się wyrafinowanym dyskursem na temat dobra i zła, winy oraz jej braku, pokuty, kary i finalnego oczyszczenia.