Jam Osjan

W 1765 roku szkocki pisarz James Macpherson ogłosił pierwsze z odnalezionych i przetłumaczonych z języka staroceltyckiego poematów legendarnego barda Osjana, syna rycerza Fingala. Pieśni te, choć okazały się wkrótce mistyfikacją, dziełem rzekomego odkrywcy, wzbudziły zachwyt preromantyków, a i później, przez kilkadziesiąt lat wywierały znaczny wpływ na twórczość poetycką Europy. Oddziaływały też silnie na wyobraźnię Bolesława Leśmiana. Jeden z jego wierszy, rozpoczynający się słowami: "Jam-nie Osjan! " posłużył jako słowa pieśni interpretowanej przez Ewę Demarczyk w krakowskiej "Piwnicy pod Baranami". Przed publicznością tego słynnego lokalu debiutowała wówczas nowa grupa instrumentalna, zaproszona na występy przez Zygmunta Koniecznego. Jacek Ostaszewski, awangardowy kontrabasista jazzowy, Tomek Hołuj, grający na niezwykłym zestawie bębnów własnej roboty, oraz Marek Jackowski, posługujący się jedenastostrunową gitarą, traktowali swe muzyczne eksperymenty poważnie, lecz nie przypuszczali jeszcze, że pozostaną profesjonalną grupą w takim właśnie składzie. Nie mieli nawet nazwy. Użyczył jej w końcu celtycki, trzynastowieczny bard. Instrumentaliści "Osjana", działający od początku lat siedemdziesiątych, wyprzedzili resztę świata charakterem wykonywanej muzyki, określanej terminem "etnicznej", muzyki "źródeł" bądź "korzeni", co najmniej o dekadę. I grają ją do dziś, choć z początkowego zespołu ostał się tylko Ostaszewski. Po długim milczeniu, w 1997 roku wraz z Milo Kurtisem, Wojciechem Waglewskim i Radosławem Nowakowskim wybrał się w kolejną trasę koncertową. Podróży towarzyszy kamera filmowa. Muzycy opowiadają o swoim spotkaniu z grupą, twórczych poszukiwaniach, planach na przyszłość. Rozmowy uzupełniają archiwalne rejestracje dawnych występów kultowego, wymykającego się wszelkim etykietkom zespołu, a także wypowiedzi innych artystów, między innymi Tomasza Stańki, Grzegorza Ciechowskiego oraz Jacka Kleyffa.