Klub Imperatora

William Hundert jest nauczycielem z powołania, człowiekiem przeświadczonym o wielkiej roli, jaką szkoła i pedagodzy mogą odegrać w kształtowaniu postaw i świadomości młodych ludzi. Dlatego całym sercem oddaje się swojej profesji. Naucza historii starożytnej w renomowanej amerykańskiej szkole dla chłopców im. św. Benedykta. Elitarna placówka skupia dzieci z zamożnych, szanowanych rodzin, a jej absolwenci bez trudu dostają się na najlepsze uniwersytety i pełnią później ważne funkcje. William Hundert robi wszystko, żeby wpoić swoim wychowankom najważniejsze zasady moralne, nauczyć ich pracowitości i dyscypliny. Ale kiedy pewnego dnia w jego klasie zjawia się nowy uczeń Sedgewick Bell, syn senatora, zbuntowany i arogancki nastolatek, Hundert od razu uświadamia sobie, że będzie z nim miał trudną przeprawę. Chłopak jest inteligentny, ale leniwy. Uważa, że nie warto się starać, jeśli można odnieść sukces wykorzystując spryt i szczęście. Zdesperowany Hundert składa w końcu wizytę senatorowi Bellowi, skarżąc się na Sedgewicka. Upomniany przez ojca, który nie lubi wydawać pieniędzy na próżno i nie ma ochoty wstydzić się za syna, Sedgewick postanawia udowodnić wszystkim, na co go stać. Zaczyna się uczyć, zdobywa coraz lepsze stopnie. Prostoduszny Hundert nabiera przekonania, że to on sam zdołał na niego wpłynąć i że Sedgewick jest naprawdę wartościowym młodzieńcem. Z małą pomocą nauczyciela chłopak kwalifikuje się nawet do finału corocznego konkursu historycznego organizowanego w szkole. Hundert wierzy w zwycięstwo swego pupila do chwili, gdy nagle spostrzega, że Sedgewick zręcznie korzysta ze ściągawki. Ostatecznie przegrywa, ale nauczyciel nie wydaje go. Mocno przygnębiony swoją wychowawczą porażką, nadal ma jednak nadzieję, że był to tylko szczeniacki wygłup nastolatka. Ale raz przyłapany na gorącym uczynku chłopak przestaje się już wysilać. W 1976 r. kończy szkołę z bardzo przeciętnymi wynikami, lecz - dzięki protekcji ojca - i tak dostaje się na uniwersytet Yale. Przez długie lata jego profesor wierzy, że Bell w końcu się zmienił.