PLHH

Mają po 16-17 lat i są najmłodszym pokoleniem polskich emigrantów w USA. Do Ameryki przyjechali z rodzicami, którym poszczęściło się podczas loterii wizowej albo którzy chcieli zarobić w USA na dom lub samochód. Często taki pobyt z dwóch-trzech lat przeciągnął się do kilkunastu i rodzina wrosła w nowy kraj. Początkowo młodzi bohaterowie filmu bardzo przeżywali rozstanie z Polską, z kolegami, krewnymi, w nowym miejscu czuli się wyobcowani. Pomagała obecność innych rodaków, których na nowojorskim Greenpoincie, bo tam teraz mieszkają, nie brakowało. Z czasem zaczęli dostrzegać korzyści płynące z mieszkania w tak niezwykłym mieście, w kraju oferującym tysiące możliwości. Wykształceni w amerykańskich szkołach, coraz swobodniej poruszali się w tamtejszych realiach. Nie zapomnieli jednak o ojczyźnie, nie wypierają się swojego pochodzenia. Czują się nawet z niego dumni. Podkreślają, że chociaż płynnie mówią po angielsku, to chcą też nadal mówić po polsku. Łączą ich nie tylko te same korzenie, podobne doświadczenia, wspólny język, ale także zamiłowanie do hip hopu. To poprzez niego, poprzez hiphopowe piosenki, wyrażają swoje bolączki i nadzieje, to, co ich złości i to, czego pragną. Swojego muzykowania nie traktują wyłącznie jako sposobu na wypełnienie wolnego czasu, czystej rozrywki. Marzy się im wyraźne wyodrębnienie polskiego hip hopu na amerykańskim gruncie, rozpropagowanie go. Założyli swoją stronę internetową, dzięki której nawiązali kontakt z polskimi rówieśnikami z innych miast Ameryki. Łowią pomysły, talenty. Może faktycznie wypłyną?