Trudno uwierzyć w cud

W czasach niepewności i zagrożenia ludzie uciekają się pod opiekę Boga, szukając potwierdzenia jego obecności i mocy. Chętnie widzą to, co pragną zobaczyć. Dlatego co i raz po kraju rozchodzą się elektryzujące wieści o cudach - objawieniach, cudownych uzdrowieniach, znakach z nieba itp. W 1992 r. w okolicach Koniecpola wierni stwierdzili obecność cudownego źródła, mającego moc leczenia wszelkich chorób. W 1983 r. w Oławie jednemu z mieszkańców miasteczka, Kazimierzowi Domańskiemu, ukazała się Matka Boska i obdarzyła, jak twierdził, łaską uzdrawiania. Do Oławy zaczęli masowo ściągać pielgrzymi, prosząc o przywrócenie zdrowia. W miasteczku wzniesiono, bez niezbędnych zezwoleń budowlanych, wielkie sanktuarium. Kościół przez wiele lat zdawał się nie dostrzegać "uzdrowicielskich" praktyk Domańskiego, nigdy nie kwestionowanych. Dopiero gdy w 1999 r. "cudotwórca" założył Stowarzyszenie Św. Ducha, władze kościelne uznały je za sektę i postanowiły położyć kres jego istnieniu. W parafii Idzików w 1998 r., na blaszanym kominie domu państwa Żelazków, pojawił się zarys postaci, który wierni rozpoznali jako sylwetkę Jezusa z dłonią wzniesioną do góry. Pod dom gospodarzy zaczęły schodzić się tłumy rozmodlonych parafian, chcących przynajmniej przez chwilę popatrzeć na wizerunek. W kościele w Lublinie obraz Matki Bożej płakał prawdziwymi łzami, a na obliczu Marii pojawiły się rany. We wsi Gadomskie Matka Boża objawiła się osobiście wioskowemu utracjuszowi, Stefanowi Gwieździe. Przykłady miejsc i relacje świadków można by mnożyć, choć nie zawsze opowieści wiernych brzmią identycznie. Tam, gdzie jedni widzą święte postaci, inni nie dostrzegają nic. Kościół do cudów podchodzi z dużą rezerwą, poddając każdy przypadek szczegółowej analizie i żądając dowodów autentyczności. Procedura jest długa, wymaga ostatecznego zatwierdzenia przez biskupa. W filmie wyjaśnia te zagadnienia ks. prof. Marian Rusecki z KUL. Od strony świeckiej potrzebę wiary w cuda wyjaśnia z kolei dr Izolda Topa z Uniwersytetu Wrocławskiego.