Wielka powódź

Tragedia rozegrała się w lutym 1962 r. Północne wybrzeże Niemiec nawiedziła największa od 100 lat powódź. Od Morza Północnego nadciągnął bardzo silny wiatr, którego prędkość dochodziła do 200 kilometrów na godzinę. Sztormowe fale przerwały wały ochronne, zalewając ogromne obszary kraju. Najmocniej ucierpiał Hamburg. Całe dzielnice miasta znalazły się pod wodą, w sumie ponad 120 kilometrów kwadratowych. Zniszczeniu uległy linie telefoniczne, drogi, budynki, a tysiące mieszkańców Hamburga zostało pozbawionych dachu nad głową. Żywioł pochłonął 315 ofiar, udało się ocalić życie 1100 osobom, dzięki wysłanym na miejsce tragedii śmigłowcom. Na ratunek poszkodowanym pospieszyły siły Bundeswehry. Akcję ratowniczą koordynował przyszły kanclerz Helmut Schmidt, który wówczas był senatorem Hamburga. Wielka powódź wywołała burzliwe dyskusje, uświadomiła jak wiele zaniedbań popełniono, jak bardzo lekceważono podstawowe zasady bezpieczeństwa. Zarzucano też władzom, że zareagowały zbyt późno. Dopiero po tej tragedii w Niemczech opracowano szczegółowy plan ochrony przed żywiołem. Przedstawiający rekonstrukcję tamtych tragicznych wydarzeń katastroficzny film zaczyna się na podobieństwo klasycznych produkcji tego gatunku. W pierwszych scenach widzowie poznają bohaterów dramatu, zajętych swoimi zwykłymi, codziennymi sprawami, przeżywających różne radości i troski. Nikt nie spodziewa się nadciągającego kataklizmu, który już wkrótce zamieni ich życie w piekło. Wątek obyczajowy filmu koncentruje się wokół perypetii Kati Dobbelin. Młoda, ładna kobieta rozdarta między bogatego narzeczonego Markusa a tęsknotą za dawną, wielką miłością, Jurgenem, będzie w końcu musiała dokonać życiowego wyboru. W przededniu zaplanowanego wesela w rodzinie Kati trwają przygotowania do tej ważnej chwili. Rodzice panny młodej pragną szczęścia dla córki i jej kilkuletniego syna Filipa. Robią wszystko, by nic nie zmąciło uroczystości. Atmosfera jednak gęstnieje i tylko z pozoru panuje błogi nastrój.