Zbrodnia w mojej głowie

W głowie, która doznała urazu w drobnym wypadku, przez co jej właścicielka, atrakcyjna trzydziestoletnia pani prokurator Holly Winters (Tori Spelling) zdobyła dar postrzegania pozazmysłowego. Myśli innych ludzi i obrazy tkwiące w ich pamięci nauczy się wykorzystywać w śledztwie, w sądzie i w życiu osobistym. Otoczeniu trudno będzie podejść do takiej metody z całą powagą, ale reżyser Christopher Leitch nada elementom irracjonalnym lekki ton, a poważnym i realnym uczyni narastające zagrożenie bohaterki. Holly nie daje się już zwodzić w nieudanym związku z żonatym obrońcą sądowym i usłyszawszy jego myśli, wypycha kochanka w bieliźnie za drzwi pokoju hotelowego. Ale, co ważniejsze, nie wierzy, że młodą asystentkę senatora zamordował latynoski złodziejaszek, który znalazł jej karty kredytowe, a wkrótce potem zginął w więzieniu. Ani jej chimerycznemu szefowi, ani panu sędziemu nie podoba się ezoteryka na usługach Temidy, kiedy okazuje się, że pani prokurator współpracowała z ekscentryczną wróżką, a wyniki tej współpracy dały wymierne tropy w śledztwie. W dodatku są to tropy kłopotliwe dla osób na wysokich stanowiskach, bo prowadzące do senatora i jego współpracowników. Jak przekonać zwierzchników do informacji, których się nie da udokumentować? Jak dobrać ławę przysięgłych, kiedy można dokładnie prześledzić, w jaki sposób obrońca i prokurator manipulują opinią ławników? Jak poradzić sobie z kryzysem uczuciowym trzydziestolatki? Co zrobić wobec pogróżek coraz bardziej naciskanej kliki? Tu przydaje się sprzymierzeniec i silne męskie ramię, a w dodatku mężczyzna stanu wolnego, samotnie wychowujący dzieci: detektyw policyjny Max Luckett (Dean McDermott). Tylko on uznaje telepatię Holly za zwyczajne, wygodne narzędzie poznawania prawdy, którą inni chcą ukryć. A ponadto wspiera ją nie tylko zaufaniem, ale prawdziwie partnerską współpracą. Udostępnia realne, materialne poszlaki, takie jak bankowa skrytka ofiary zbrodni z zawartością podejrzanie bogatą jak na zasoby skromnej asystentki senatora.