Ku mojej pamięci

Za podstawę scenariusza filmu posłużyła opublikowana w 1960 r. powieść "The Perfect Jesuit" Furio Monicellego. "Ku mojej pamięci" przychylnie przyjęto na wielu festiwalach filmowych, m.in. w 2007 roku w Berlinie, gdzie Saverio Costanzo otrzymał nominację do prestiżowej nagrody Złotego Niedźwiedzia. Film niezwykle prosty w środkach wyrazu, uwagę zwracją oszczędne dialogi, znakomite zdjęcia uwypuklające ascetyczność wnętrz oraz świetnie dobrana, która buduje nastrój zadumy i powagi, ale jednocześnie podkreśla narastające napięcie. Zdjęcia były kręcone w Kościele San Giorgio Maggiore na weneckiej wysepce San Giorgio. Centralny wątek filmu skupia się wokół wiary, duchowych rozterek i wreszcie zwątpienia. Bohaterami są nowicjusze przygotowujący się do życia w zakonie, kamera w żółwim tempie pokazuje ich zachowania podczas codziennych zajęć, przy wspólnych posiłkach i modlitwie. Wszystkie czynności wykonywane są w całkowitym milczeniu i skupieniu. Protagonistą jest tutaj inteligentny i przystojny Andrea, który jeszcze do niedawna miał u swych stóp cały świat, cieszył się pełnią życia. Teraz jednak zapragnął porzucić dotychczasową egzystencję, zaprzestać ciągłej pogoni za sukcesem, dobrami materialnymi i różnymi przyjemnościami. Zaczął czytać Ewangelię, uczestniczy w mszach. Ostatecznie postanawia wstąpić do klasztoru jezuitów, ale najpierw musi przejść okres próbny. Nie tylko dla Andrei rozpoczynają się ciężkie dni wyrzeczeń i odosobnienia, umartwiania się w kompletnej ciszy. W klasztorze obowiązują surowe zasady i reguły, którym musza się poddać wszyscy nowicjusze, a także przebywający tu emerytowani księża. Wszyscy młodzi kandydaci na zakonników pod czujnym okiem mistrza nowicjatu ćwiczą powściągliwość i silną wolę, uczą się jak nie ulegać pokusom, emocjom i namiętnościom. Tymczasem uwagę Andrei zwraca roztrzęsiony i zagubiony Panella, który najwyraźniej nie umie się odnaleźć w tym środowisku, z trudem znosi udręki i cierpienia. W końcu znika, a przełożony ucina wszelkie domysły, oświadczając krótko, że rodzice zabrali go do domu.