Śladami irbisa w Afganistanie

Dokument, w którym ekipa filmowców podąża śladami irbisa na terenie Afganistanu. Kabul. Boone Smith, specjalista od kotowatych rozpoczyna swoją najniebezpieczniejszą misję. Trafia do Afganistanu wiosną, w czasie ofensywy talibów. Samobójcze ataki, samochody pułapki. Temu jeszcze nie stawiał czoła. Afganistan przypomina migawki z wiadomości: broń, wojsko. Boone pochodzi z rodziny traperów. W ojczystym Idaho wdrapuje się na drzewa, by chwytać pumy, które potem trafiają do rezerwatu. W Afganistanie jednak przyjdzie mu zmierzyć się z trudniejszym przeciwnikiem. Wildlife Conservation Society oraz USAID powierzyły mu niewykonalną misję: złapać najbardziej nieuchwytnego kota świata i założyć mu nadajnik. Dostał na to 20 dni. W kabulskiej siedzibie WCS czeka na niego szef sekcji krajowej David Lawson. Pracuje w Afganistanie od trzech lat. Kret to niewielka osada w górach Hindukusz stanowiących tzw. Korytarz Wachański w południowo - wschodniej części kraju. Dolina wrzyna się wąskim pasem, oddzielając Pakistan od Tadżykistanu. Badacze będą musieli wspiąć się na wysokość 3 350 metrów. Irbisy są znakomicie przystosowane do życia w surowych warunkach Hindukuszu, ale globalne ocieplenie dotarło także tutaj: lodowce topnieją, dzięki czemu pasterze mogą wypasać stada coraz wyżej. To zaś powoduje, że obszary, na których żyją koziorożce oraz polujące na nie irbisy, drastycznie się kurczą. Naukowcom zadanie udaje się: odnajdują kota, zakładają mu obrożę, która będzie nadawać sygnał przez 13 miesięcy, potem automatycznie się odłączy. Badacze pobierają próbkę DNA, która trafi do bazy danych w nowojorskim muzeum historii naturalnej. To będzie pierwszy irbis z Afganistanu w kolekcji. Każde dzikie zwierzę jest wyjątkowe i niepowtarzalne, kryje wiele niespodzianek. Cała wyprawa miała zwrócić uwagę Afgańczyków na skarby ich wspaniałej przyrody. Była także po to, żeby lepiej zrozumieli te wyjątkowe zwierzęta i nauczyli się je chronić.