Na dnie

Inscenizacja klasycznej sztuki Maksyma Gorkiego. W nędznym domu noclegowym los styka ze sobą rozbitków życiowych, różniących się wprawdzie np. pochodzeniem, wiekiem czy też kolejami życia, ale złączonych wspólnotą egzystencji: bez pracy, bez pieniędzy, bez złudzeń, ale przede wszystkim bez nadziei i perspektyw. W oparach alkoholu, wśród bójek, kradzieży, awantur, aktów przemocy zarówno fizycznej, jak i moralnej usiłują oni ocalić mimo wszystko resztki człowieczeństwa. "Na dnie" Gorkiego to ponury, realistyczny obraz ludzi zepchniętych na "ostatni szczebel społeczeństwa", jak i manifest człowieczeństwa, które nawet w największym upadku skrywa w sobie iskrę szlachetności, buntu i nadziei. Gorki pozbawia swych bohaterów wszystkiego, co świat może im zaoferować, obnaża ich świadomość, ich pragnienia i dążenia. Zostawia "gołego" człowieka na pastwę prawdy i fałszu, złudzeń i autentycznej potrzeby wolności, do której prawo nadaje każdemu jeden z bohaterów - Satin - w swych wielkich monologach. Jest to wolność za wszelką cenę, prawo do decydowania o swoim losie i tworzenia własnego głębszego sensu. Człowiek dla niego to idea, filozoficzne pojęcie, którym się upaja. Pojedyncze istnienie nie zasługuje na jego uwagę. W opozycji wobec Satina wprowadza Gorki postać Łuki - człowieka, dla którego nie istnieją już żadne świętości, żadne ideały, który stawia znak równości między fałszem a prawdą, jeżeli mogą one służyć poprawieniu doli bezradnych i nieszczęśliwych. Łuka dostrzega jednak pojedynczych ludzi takich, jakimi są. Ta dwoistość w ujęciu człowieka sprawia, że pojedynek Łuki i Satina pozostaje nierozstrzygnięty.