"Chłopiec z latawcem". Afgańska wyprawa po odkupienie [RECENZJA]

NASZA OCENA: 8/10

Amir wydał właśnie kolejną książkę. Od lat mieszka w USA, z piękną żoną Sorayą, żyje wygodnie i szczęśliwie. Telefon od dawnego znajomego jeszcze z czasów, gdy mieszkał w Afganistanie na wierzch wydobędzie jednak jego traumy z przeszłości. Jego rodzina była bogata, miała służącego. Syn sługi, Hassan, był najlepszym przyjacielem Amira. Pewnego dnia Hassan poświęcił swój honor, aby ratować przyjaciela. Amir zaś, nie przyznając się, że wie, co się stało, męczony wyrzutami sumienia postanowił całkowicie wyrzucić Hassana ze swego życia. Teraz będzie miał szansę na odkupienie swych win i niegodnego zachowania.

Ekranizacja debiutanckiej, bestsellerowej powieści Khaleda Hosseiniego pod tym samym tytułem. Autor, urodzony w Kabulu (choć spędził tam tylko kilka pierwszych lat życia, potem mieszkał w Iranie, a wreszcie w Paryżu i w USA), stara się w przystępny dla zachodniego odbiorcy przedstawić tragiczną przeszłość i teraźniejszość swej ojczyzny, targanej kolejnymi wojnami, niszczonej przez rządy Talibów (akcja rozgrywa się w dużej części właśnie w okresie, gdy byli przy władzy), osłabionej przez wewnętrzne plemienne animozje (ważnym elementem jest pochodzenie bohaterów: Amir jest Pasztunem, Hassan pogardzanym Hazarem). Reżyser Mac Forster zaskakująco dobrze przedstawił na ekranie afgańską codzienność, nie popadając w epatowanie egzotyką i prostym liryzmem (film ma klimat na poły ciepły, charakteryzujący dziecięce wspomnienia, na poły mroczny). Wyszedł wstrząsający obraz o ludzkiej niegodziwości, mrocznych skrywanych tajemnicach, tchórzostwie i odwadze, wreszcie możliwości odpokutowania swych win. Film, bardzo dobrze zagrany i błyskotliwy technicznie, odniósł spory sukces zarówno finansowy, jak i artystyczny: była między innymi nominacja do Oscara za najlepsza muzykę, dwie nominacje do Złotych Globów (muzyka i najlepszy film nieanglojęzyczny). Dla miłośników dobrego kina „Chłopiec z latawcem” jest lekturą obowiązkową.

Beata Cielecka