"Granice wytrzymałości". Śmierć czyha w górach [RECENZJA]

NASZA OCENA: 6/10

Annie, Tom, miliarder Elliot i grupka ich znajomych wyruszają zdobyć szczyt K2. Po drodze dopada ich jednak burza, kilkoro uczestników wyprawy ginie, zaś wspomniana trójka wpada w lodową szczelinę, z której nie może się wydostać. Sygnał o tragedii trafia do Petera, brata Annie, który kiedyś wspinał się z siostrą, ale po tragicznej śmierci ojca zrezygnował z gór na rzecz pstrykania fotek dla National Geographic. Teraz Peter zbiera grupkę doświadczonych wspinaczy i różnych „pozytywnych świrów” i wyrusza siostrze z odsieczą.

Jeden z najprostszych, a zarazem najbardziej efektownych obrazów o zdobywaniu najwyższych szczytów naszej planety. Nie jest polecany osobom, które jako tako znają się na wspinaczce i może ich razić na przykład zabranie na wyprawę ratunkową skrzynki nitrogliceryny, która w każdej chwili może się omsknąć i z góry zrobić dolinę, ale spragnieni lekkiej rozrywki będą zachwyceni – film nowozelandzkiego reżysera Martina Campbella (tak, to facet od „Casino Royale”) to popis kaskaderów i speców od efektów specjalnych. Góry są tutaj śmiertelnie niebezpieczne, wręcz nadano im cechy istot żywych, a dwunożni bohaterowie są albo więksi niż życie, albo to dranie ciemniejsze od czarnych dziur – wszystko jest klarowne, przejrzyste, proste, opowiedziane i pokazane tak, by każdy zrozumiał i żeby przysiadł z wrażenia.

Dorzucono kilka pięknych aktorek (z naszą Izabellą Scorupco na czele), kilku charyzmatycznych twardzieli (Temuera Morrison, Scott Glenn), panoramy pięknych gór (część ujęć powstała w Pakistanie, ale szczyt K2 zagrała Góra Cooka), wywody o moralności i wielkie poświęcenie, do tego akcję od początku (prolog z wyprawą Annie i Petera z ojcem) do samego końca – powstał osadzony w ciekawym otoczeniu blockbuster, który zarobił na całym świecie ponad 200 milionów dolarów. Mało kto wie, że „Granice wytrzymałości” zostały zainspirowane (przez niektórych są wręcz uważane za remake) słynną „Ceną strachu” z 1953 roku, a także jej nowszą wersją z roku 1977.

Beata Cielecka