"Gunman: Odkupienie". Niespodziewane zwroty w czasie scen akcji oraz piękne lokalizacje [RECENZJA]

NASZA OCENA: 7/10

John Terrier (Sean Penn) pracował kiedyś jako likwidator dla amerykańskich służb. Teraz sam stał się celem grupy wykwalifikowanych morderców, którzy ścigają go od afrykańskiej dżungli, poprzez ulice Londynu aż po tętniącą życiem Barcelonę. Terrier, by przetrwać i ocalić ukochaną, musi pokonać jedną z najpotężniejszych organizacji współczesnego świata. Wie doskonale, że w tym świecie nie liczy się ani prawo, ani moralność. Wygrywają silniejsi i bardziej bezwzględni.

Raczej nie można oprzeć się przekonaniu, że reżyser Pierre Morel ma talent, jeśli chodzi o tunningowanie panów w średnim wieku i czynienie z nich bohaterów kina akcji. A to John Travolta w „Pozdrowieniach z Paryża” doczekał się image’u łysego, bezwzględnego agenta CIA , a to Liam Neeson w „Uprowadzonej” przestał być histerycznym tatuśkiem i został rodzinnym bohaterem, a to wreszcie Sean Penn w „Gunmanie” - abstrahując od tego jakim kosztem - nabrał męskości. Ten ostatni chyba najlepiej ilustruje powiedzenie, że pasuje do filmu akcji jak pięść do nosa i eksperyment z obsadzeniem go wbrew image’owi niespecjalnie się powiódł. Aktor zbyt jest dosłowny, nazbyt intelektualny i prawdę mówiąc zbyt mało czujemy do niego sympatii, byśmy specjalnie przejmowali się losem granego przez niego bohatera. Raczej obstajemy przy wrażeniu, że trzeba ponosić konsekwencje własnych wyborów. Gdyby nie ten mały zgrzyt obsadowy, kilka słabszych sekwencji i parę nieprawdopodobieństw psychologicznych, co przekreśla szansę na sukces kasowy „Uprowadzonej”, film oglądałoby się znakomicie a tak ogląda się go po prostu dobrze. Ma bowiem kilka niezaprzeczalnych atutów: dobrze rozpisaną (i zagraną przez Jasmine Tronca) rolę kobiecą, niezłe role drugoplanowe (Ray Winstone i Javier Bardem), niespodziewane zwroty w czasie scen akcji oraz piękne lokalizacje, zwłaszcza tę barcelońską.

Beata Cielecka