"Jak zostać gwiazdą". Prezydent jurorem w programie rozrywkowym [RECENZJA]

20 stycznia 2016, 11:59

Amerykański prezydent przechodzący załamanie nerwowe zostaje jurorem w popularnym telewizyjnym szoł „American Dreamz”.

NASZA OCENA: 6/10

Prezydent USA, wybrany właśnie na drugą kadencję Joseph Staton, od pewnego czasu przechodzi załamanie nerwowe. Jego doradca, obawiając się pogorszenia stanu zdrowia przywódcy i pogrążenia w depresji, sugeruje mu, w ramach odprężenia (a także poprawy spadających notowań), udział w programie „American Dreamz”. To ulubiony program prezydenta, więc bez większych oporów przyjmuje propozycję i zostaje jurorem. Zadanie okaże się niełatwe, gdyż wśród prezentujących swe talenty znajdzie się gotowa na wszystko panienka z prowincji i… islamski bojownik.

Aby w pełni docenić ostrze satyry obrazu Paula Weitza, trzeba albo być Amerykaninem, albo dobrze orientować się w tamtejszych niuansach politycznych i świecie rozrywki. Każdy bowiem z bohaterów ma swoich realnych odpowiedników: prezydent Staton to parodia George’a W. Busha, ekranowy wiceprezydent jest lustrzanym odbiciem Dicka Cheneya, a prowadzący program Martin to sparodiowany Simon Cowell, czyli prowadzący amerykańską wersję „Idola”. Samo zaś „American Dreamz” jest zresztą wzorowane na jednej z edycji wspomnianego „Idola”…

Do projektu zaangażowano doborową obsadę – Hugh Grant, Dennis Quaid, Willem Dafoe, Mandy Moore, Marcia Gay Harden. A mimo wszystko film nie stał się wielkim przebojem i w zasadzie poza USA jest mało znany. Z jednej strony to wina owej hermetyczności, ścisłego dopasowania do amerykańskich realiów (stąd wiele gagów może być niezrozumiałych). Z drugiej – twórcy poszli chyba za bardzo „na całość”. To co prawda satyra na media, popkulturę, administrację Busha, ale w typowo komediowym ujęciu. Dodajmy, że komediowym w dość slapstickowej formie, postacie i sytuacje są zdecydowanie przerysowane i trudno je traktować specjalnie poważnie.

Film sprawdza się więc przede wszystkim jako czysta rozrywka, odsłaniająca kulisy programów typu „Idol” i tego, jak banalnie można dziś zostać sławnym, ale jednak to tylko rozrywka, bez większego artystycznego zacięcia.

Beata Cielecka