"Jane Eyre", czyli spotkanie dwóch samotnych planet [RECENZJA]

Osieroconą przez oboje rodziców Jane Eyre opiekuje się wujostwo, a po śmierci wuja jedynie zimna emocjonalnie ciotka. Dziewczynka dorasta w domu pełnym bogactwa i w dostatku, ale jest pozbawiona czyjejkolwiek miłości. Wręcz przeciwnie – na każdym kroku spotyka się z niechęcią ciotki i jej dzieci. Aby pozbyć się kłopotu, Jane zostaje oddana do szkoły, w której panuje surowość i dyscyplina. Zdobywszy wykształcenie, zaczyna pracować jako nauczycielka, a po jakimś czasie, zapragnąwszy zmiany w życiu, przyjmuje posadę guwernantki podopiecznej Edwarda Rochestera i zamieszkuje w jego domu. Z upływem czasu między dwojgiem samotnych ludzi zaczyna się rodzić uczucie.

„Jane Eyre" będąca ekranizacją powieści Charlotte Brontë to dobry film, pięknie sfotografowany (wspaniała sceneria angielskiej przyrody), surowy, ale mało melodramatyczny w klasycznym tego słowa znaczeniu. Mia Wasikowska (Jane) i Michael Fassbender (Edward) grają powściągliwie, więcej zostawiając w sferze domysłów i niedopowiedzeń. Tłem ich romansu jest pięknie sfotografowana mroczna, surowa przyroda angielskiej prowincji, a doskonałą oprawą obrazu jest muzyka skomponowana przez Dario Marinellego. „Jane Eyre" Cary'ego Fukunagi nie zdeklasowała w moim osobistym rankingu ekranizacji tej książki. O niebo lepsza od Wasikowskiej jest Ruth Wilson grająca Jane w miniserialu BBC z 2006 roku. Jej bohaterka ma w sobie ukrytą pasję i wewnętrzny żar, których brakuje Mii Wasikowskiej. Może też winą są kostiumy i fryzury aktorki, które zdają się skutecznie tłumić jej wewnętrzną energię. Tak czy inaczej to pozycja obowiązkowa dla kobiet…raczej nie mamy złudzeń, że mężczyźni będą na niej pochrapywać.

Beata Cielecka

"Jane Eyre"

WRÓĆ DO PROGRAMU TV!