"Królowa pustyni". Kobieta, która pustyni się nie bała [RECENZJA]

30 stycznia 2017, 21:34

Gertruda Bell była dziewczyną z bogatej rodziny, przeszła jednak do historii jako jeden z najwybitniejszych podróżników i znawców Bliskiego Wschodu. „Królowa pustyni” opowiada o kobiecie, która przemierzała bezkresne piaski, przeżywała niezwykłe przygody i… w dużej mierze decydowała o polityce w tym regionie.

NASZA OCENA: 7/10

Gertruda Bell urodziła się w rodzinie bogatych brytyjskich przemysłowców. Miała zostać przykładną żoną porządnego mężczyzny z wyższych sfer, kandydatów szukano nawet podczas przyjęć na królewskim dworze. Jej życie zmienił wyjazd do Teheranu, gdzie zatrzymała się u wuja, ambasadora. Tam poznała i zakochała się do szaleństwa w Henrym Cadoganie, pracowniku ambasady. Rodzina sprzeciwiła się małżeństwu z przystojnym, lecz biednym chłopakiem, sam zaś Cadogan wkrótce zmarł… Gertruda pocieszenia zaczyna szukać w podróżach, poznaje także świat kultury arabskiej. Jako jedyna kobieta zaczyna wędrować przez bezkresy pustyń odwiedzając szejków, koczownicze plamiona, zapomniane zabytki.

„Królowa pustyni” w reżyserii Wernera Herzoga to epicka biografia Gertrudy Bell, pokazująca jej życie na przestrzeni kilkudziesięciu lat. To portret kobiety wyprzedzającej swą epokę, wyemancypowanej, pewnej siebie, odważnej, która dzięki licznym talentom i ciężkiej pracy osiągnęła pozycję niewyobrażalną w tamtym okresie – liczyli się z jej zdaniem politycy (po I wojnie światowej decydowały się losy i podziały Bliskiego Wschodu, w dużej mierze dzięki jej negocjacjom granice chociażby Iraku mają obecny kształt), naukowcy, świat literatury, była znajomą samego „Lawrence’a z Arabii”, czyli T.E Lawrence’a (w tej roli na ekranie zobaczymy… Roberta Pattinsona znanego z serii „Zmierzch”). Nie wspominając o tym, że niezwykłym poważaniem cieszyła się wśród arabskich władców – rozmawiała z nimi bez tłumacza, z pozycji „jak mężczyzna z mężczyzną”, wpływała na ich decyzje; wśród beduińskiej ludności nosiła miano „Córki pustyni”. Jednocześnie z obrazu Herzoga wyłania się obraz kobiety, dla której wszystko, co robi, jest swego rodzaju antidotum na rozczarowania miłosne, uczuciowe niespełnienia. Niemiecki reżyser dobrze pokazał tą dwoistość Bell (spełnienie i niespełnienie), wiarygodnie pokazała ją też odtwórczyni głównej roli, Nicole Kidman (pierwotnie miała to być rola Naomi Watts). Jeśli chodzi o całokształt – sceny „pustynne”, plenerowe, bliskowschodnie są przepiękne wizualne i atrakcyjne fabularnie, we wnętrzach jednak film traci nieco tempo, choć trzeba przyznać, że nigdy nie zaczyna nużyć.

Beata Cielecka