"Mapy gwiazd". Hollywood w krzywym i mrocznym zwierciadle Cronenberga [RECENZJA]

4 stycznia 2016, 14:55

Na cronenbergowskiej mapie gwiazd obok jaśniejących obiektów znajdują się czarne dziury, które pochłaniają wszystko co znajduje się w ich pobliżu i meteoroidy, które tratują wszystko co znajdzie się na ich drodze.

NASZA OCENA: 9/10

Rodzina Weissów to wielcy Hollywoodu. Głowa rodziny, doktor Stafford, pisze popularne wśród gwiazd poradniki i prowadzi dla nich zajęcie terapeutyczno-jogistyczne. Jego żona, Cristina, całą energię poświęca nastoletniemu synowi Benjiemu, młodej i wyjątkowo rozkapryszonej gwiazdeczce światowego kina. Jedną z wiernych pacjentek Stafforda jest Havana, córka wielkiej gwiazdy sprzed lat, żyjąca w cieniu zmarłej matki i marząca o nakręceniu remake’u jej wielkiego przeboju. Życie całej tej czwórki (a w zasadzie piątki, gdyż Havana regularnie widuje zmarłą rodzicielkę) drastycznie zmieni pojawienie się Agathy, starszej córki Weissów, nad której przeszłością ciąży mroczna tajemnica…

Cronenbergowskie Hollywood zaludniają satyrycznie przedstawione stereotypy: terapeuta zalecający głupawe kuracje, sam nie potrafiący dać nic swej rodzinie, uzależniony od narkotyków idol nastolatek, matka traktująca syna-gwiazdora jako spełnienie swych marzeń i skarbonkę, aktorka bojąca się starości i żyjąca w cieniu matki, szofer o boskim ciele, który zdaje sobie sprawę, że ciało owo może mu dać przepustkę do świata celebrytów itp. Agatha – choć jedyna ze zdiagnozowanymi zaburzeniami psychicznymi – w tym wszystkim wydaje się najbardziej normalną osobą… A jest tu jeszcze morderstwo, kazirodztwo, zdrada…

Reżyser na szczęście nie ograniczył się do zwykłej satyry – postacie są tak przejaskrawione, że nawet jako satyra nie są zwyczajne (to w zasadzie satyra satyry), całość podlano wyjątkowo czarnym humorem, jest i parę wątków typowych dla wcześniejszych obrazów Cronenberga (motyw oszpeconego kobiecego ciała), na których tle jednak „Mapy gwiazd” wypadają mniej „odjechanie”. Powstał jedyny w swoim rodzaju po części kiczowaty i przesadzony, po części przerażająco prawdziwy portret Hollywood, świata pełnego kłamstwa, póz, pozorów i masek. Wspaniale nakręcony i zagrany (Julianne Moore za rolę Havany dostała nagrodę w Cannes i nominację do Złotego Globu, a powinna otrzymać Oscara – to lepsza, bardziej drapieżna rola niż w nagrodzonym „Motylu. Still Alice”), choć z pewnością nie dla każdego.

Beata Cielecka