"Niewygodna prawda". Dziennikarskie śledztwo wyprane z emocji [RECENZJA]

Krzysztof Połaski

6 maja 2017, 8:30

Zobacz galerię (16 zdjęć)

Największym grzechem „Niewygodnej prawdy” i jednocześnie przyczyną jej największej porażki jest zbyt konserwatywne podejście do tematu. Debiutujący w roli reżysera James Vanderbilt okazał się zbyt zachowawczy i stworzył film jakby wymierzony od linijki. Trochę świeżości do całości próbowała wprowadzić Cate Blanchett, ale przeciętny scenariusz mocno ograniczył jej ruchy.

CZYTAJ TAKŻE:

"Niewygodna prawda". Cate Blanchett na tropie szokującej przeszłości Georga W. Busha [WIDEO+ZDJĘCIA]
"Niewygodna prawda". Cate Blanchett i Robert Redford demaskują kłamstwa władzy [WIDEO]

Scenariusz powstał na kanwie prawdziwej historii, więc co mogło pójść nie tak? Cóż, ta produkcja jest dowodem, że sam temat nie uniesie filmu. Brak tu ciekawych postaci, interesującej fabuły i odpowiedniej realizacji, które zastąpiła niestety sztampa. Całość opowiada o prawdziwym dziennikarskim śledztwie dotyczącym przeszłości George’a W. Busha i jego służby w lotnictwie Gwardii Narodowej Teksasu, ale wbrew tytułowi (oryginalny tytuł filmu to „Prawda”) autorowi obrazu wcale nie chodzi o prawdę.

Nie chodzi mu nawet o rekonstrukcję śledztwa dziennikarskiego, lecz o… odkrycie już dawno odkrytego. Vanderbilt kręci swój film tak, jakby dopiero przed chwilą dowiedział się, że politycy wpływają na media, światem dziennikarstwa rządzi pieniądz, a Internet zamiast być polem wymiany zdań, stał się areną nienawiści. Brawo, panie reżyserze. Lepiej późno niż wcale.

Wszelkie łopatologiczne sceny, jak chociażby Mary Mapes czytająca na jednej z internetowych stron hejty na swój temat czy galeria przypadkowych osób z całych Stanów Zjednoczonych, którzy z zapartym tchem oglądają program informacyjny (ależ to jest ograny motyw!) zakrawają o śmieszność. Do tego trzeba dodać nijakich bohaterów drugoplanowych i zupełnie niepotrzebne wątki z trudnego dzieciństwa głównej bohaterki, które wprowadzono do fabuły chyba wyłącznie po to, aby wydłużyć czas trwania filmu.

Honoru produkcji próbuje bronić Cate Blanchett. Australijska aktorka sprawia wrażenie wręcz stworzonej do takich ról. Mary Mapes w jej interpretacji jest z jednej strony twarda i bezkompromisowa, a z drugiej nie kryje emocji i nie boi się łez, co tylko bardziej ją motywuje. Oj, aż strach pomyśleć co by było, gdyby Blanchett miała w ręku lepszy scenariusz…

„Niewygodna prawda” rozczarowuje. To film wyprany z emocji, rażący swoją naiwnością, sztucznością i pretensjonalnością. Produkcja nie ma w sobie nic, co za jakiś czas pozwoliłoby do niej wrócić i stwierdzić, że to dobry film. To zaledwie przeciętny obraz, o którym wkrótce mało kto będzie pamiętał.