Nieznośna lekkość bytu - film, recenzja, opinie, ocena

„Nieznośna lekkość bytu” Milana Kundery była jedną z najważniejszych książek mojej młodości. Wydana w 1984 roku we Francji, już rok później ukazała się w Polsce. Romansowo-obyczajowa historia szybko okazuje się także powieścią polityczną opisującą nie tylko Praską Wiosnę, ale przede wszystkim stan czeskich dusz i umysłów w tamtym czasie. Powieść stała się bestsellerem na zachodzie i już 4 lata później weszła na ekrany jej filmowa adaptacja.
Czechy, lata 60. Doktora Tomasza nie interesuje polityka – głównie zajmuje się „smakowaniem życia” i licznymi romansami. Czuje jednak, że jego życie jest pozbawione głębszego sensu i przecieka mu przez palce. Rozdarty między żonę i kochankę, próbuje w jakikolwiek sposób znaleźć swoje miejsce w otaczającym go świecie i sens życia w ogóle. I choć deklaruje się jako człowiek absolutnie apolityczny, niespodziewanie Praska Wiosna zmienia wszystko…

Film odniósł spory sukces zarówno dzięki naprawdę dobrej grze głównych aktorów – Daniela Day Lewisa i Juliette Binoche – ale przede wszystkim za sprawą reżyserii Phillipa Kaufmana, który zarazem był współautorem scenariusza. Udało mu się odnaleźć klucz do powieści i przenieść na ekran wiele z jej, wydawałoby się nieprzekładalnych, smaczków.
Kaufman to prawdziwy hollywoodzki „twórca renesansu”: ma na koncie m.in. scenariusze do „Poszukiwaczy zaginionej Arki” (1981) i „Indiany Jonesa i Ostatniej Krucjaty” (1989), a sam wyreżyserował m.in. western „Wielki napad w Minnesocie” (1972), film gore „Inwazja porywaczy ciał” (1978), paradokumentalny „Pierwszy krok w kosmos” (1983), biograficzny „Henry i June” (1990) i thriller „Wschodzące słońce” (1993).
Piotr Radecki

Dramat USA 1988, reż. Philip Kaufman

WRÓĆ DO PROGRAMU TV