Sen Kasandry - film, recenzja, opinie, ocena

Ian (Ewan McGregor ) i Terry (Colin Farrell) są braćmi. Wychowali się w robotniczej rodzinie, teraz jakoś wiążą koniec z końcem, ale mają swoje marzenia, plany i problemy. Te ostatnie związane oczywiście z pieniędzmi, których deficyt odczuwają wyjątkowo dotkliwie: Ian ma ambicje i chce zainwestować w biznes hotelowy, a Terry nie tylko pije za dużo, ale jest też hazardzistą. Kiedy przegrywa sporą sumę, grozi im bankructwo. Osobą, która przychodzi im z pomocą, jest wuj Howard (Tom Wilkinson), jednak nie jest to bynajmniej pomoc bezinteresowna…

Woody Allen zawsze miał dwa reżyserskie oblicza: z jednej strony tworzy inteligentne, błyskotliwe komedie, z drugiej –poważne dramaty. Jednak sławę i Oscary przyniosły mu tylko te pierwsze. Musiało minąć blisko 30 lat, aby Allen zrozumiał, że nie nakręci drugiej „Jesiennej sonaty”. Co bynajmniej nie oznacza, że porzucił poważne kino, dostosował je tylko do wymagań i gustów współczesnej publiczności. I natychmiast odniósł sukces: „Wszystko gra” (2005) przyniosło mu i pochwały, i nominację do Oscara.

Dwa lata późniejszy „Sen Kasandry” porusza podobną tematykę, jest jednak utrzymany w poważniejszym tonie i ma wyraźnie gęstszą atmosferę. Od początku czuć, że niczym w greckiej tragedii, nad bohaterami wisi fatum wynikające ze sprzeniewierzenia się podstawowym zasadom moralnym. Bo tym razem Allen jest surowym moralistą przypominającym, że zło powinno zostać ukarane, ale także – że jest zaraźliwe i niszczy wszystkich wokół.

Piotr Radecki

WRÓĆ DO PROGRAMU TV