"Slow West". Dziki Zachód w absurdu oparach [RECENZJA]

NASZA OCENA: 7/10

Jay Cavendish, młody Szkot z dobrego domu, wyrusza w podróż po Dzikim Zachodzie, aby odnaleźć ukochaną Rose Ross. Już na początku swej wędrówki zostaje zaatakowany przez grupkę bandytów, z pomocą przychodzi mu jednak tajemniczy Silas, łowca nagród i rewolwerowiec. Jay wynajmuje Silasa jako swą eskortę. Tak przynajmniej się Jayowi wydaje, bowiem tak naprawdę Silas pragnie odnaleźć Rose i jej ojca, za których wyznaczono pokaźną nagrodę.

Brytyjsko-nowozelandzki western (a raczej antywestern) wyreżyserowany przez Johna Macleana, znanego bardziej jako muzyka grup The Beta Band i The Aliens (jego doświadczenia po drugiej stronie kamery ograniczały się dotychczas do realizacji wideoklipów). Dziwny to film, przypominający klimatem słynnego „Truposza” Jima Jarmuscha – jest absurdalnie, czasem onirycznie, czasem do bólu brutalnie, a muzyka stanowi integralną część reżyserskiej wizji. Generalnie to film o traceniu niewinności i… powracaniu do niej. Tracić będzie ją Jay, który na Dziki Zachód wyruszył z podręcznikiem dla porządnego pioniera i książką o dobrych manierach, ale nawet po zetknięciu się z brutalnym światem długo broni się przed „wtopieniem się w krajobraz” i za wszelką cenę pragnie pozostać „porządnym Szkotem na Dzikim Zachodzie”. Niewinność nabywa niejako jego kompan Silas, człowiek bez skrupułów, nieokrzesany: spotkanie z Jayem pokaże mu, że można żyć inaczej, że nawet wśród wszechobecnych mordów i cierpienia (dość ważnym wątkiem jest eksterminacja Indian) można zachować godność. Jay bez Silasa by nie przeżył, Silas bez Jaya do końca by się zezwierzęcił. Poza tymi psychologiczno-socjologicznymi rozważaniami na ekranie zobaczymy i elementy klasycznych westernów: pojedynki, pościgi, strzelaniny, walki z Indianami (a wszystko w przecudnych nowozelandzkich plenerach). Ciekawa pozycja, skierowana do wyrobionych kinomanów.

Beata Cielecka