"Stare grzechy mają długie cienie". Koszmary hiszpańskiej prowincji [RECENZJA]

Hiszpania, rok 1980. Juan od lat jest detektywem, pracował w czasie reżimu Franco, ma rozliczne kontakty z przestępcami, uważa, że siła jest najmocniejszym argumentem, a przepisy są po to, aby je obchodzić. Młodszy Pedro dla odmiany zawsze stosuje się do przepisów, jest też krytyczny wobec minionego reżimu. Ta niedopasowana para musi połączyć swe siły w czasie śledztwa na południu Hiszpanii, w osadzie położonej przy bagnach w rozlewisku Gwadalkiwiru. Tam to co pewien czas seryjny zabójca porywa i zabija młode kobiety. Teraz właśnie uderzył ponownie, a jego ofiarami padły dwie nastoletnie siostry…

Niezwykle mroczny obraz Alberto Rodrigueza to połączenie kryminału i dreszczowca, choć uczciwie trzeba przyznać, że dla reżysera są rzeczy ważniejsze niż wartka akcja czy jej nagłe zwroty. To postacie głównych bohaterów, mentalność mieszkańców osady (a więc kult macho, marginalizowanie pozycji kobiety, a co za tym idzie pewne lekceważenie zabójstw przez miejscowych), Hiszpania okresu przełomu, kraj, w którym po zakończeniu dyktatury Franco jeszcze nie wszystko działa jak należy, w którym stare bije się z nowym, w którym na wierzch wychodzą wszystkie stare grzeszki. Podejmując się ich analizy reżyser wykroczył poza granice gatunku, nadał swemu dziełu szlachetności i artystycznego sznytu, co zaowocowało całą masą nagród, na czele z Europejską Nagrodą Filmową dla najlepszego filmu, wygranymi na MFF w San Sebastian i aż 10 nagrodami Goya, zwanymi potocznie hiszpańskimi Oscarami. „Stare grzechy(…)” to jednak nie tylko socjologiczne obserwacje i dysputy dwóch oponentów, to też wspaniałe, choć ponure zdjęcia, kilka świetnie rozegranych scen pościgów, trzymające w napięciu śledzenie podejrzanych w moczarach czy przy świetle latarek – to się, mimo kilku nie do końca dopowiedzianych wątków (patrz: handel narkotykami), znakomicie ogląda!

Beata Cielecka

"Stare grzechy mają długie cienie" w tv

WRÓĆ DO PROGRAMU TV!