"Świadek oskarżenia". Słowo żony przeciw słowu męża [RECENZJA]

Lata 20. XX wieku, Londyn. Miastem wstrząsa wieść o zabójstwie Emily French, bogatej, obracającej się w najlepszym towarzystwie damy. Ku zaskoczeniu wszystkich, w testamencie ofiara zapisała swój majątek niejakiemu Leonardowi Vole, który nie był z nią spokrewniony, nie ma też najlepszej opinii… Niecodzienny zapis czyni oczywiście z Vole’a głównego podejrzanego o zabójstwo. Dowody na niewinność ma przedstawić żona oskarżonego, Romaine. Tutaj dochodzi jednak do jeszcze większej niespodzianki – kobieta decyduje się na zostanie świadkiem oskarżenia! Nikt nie podejrzewa, że to część jej misternego planu oczyszczenia męża z zarzutów.

Ekranizacja opowiadania – przerobionego też na sztukę teatralną – Agathy Christie. Co ważne – scenariusz opiera się na pierwszej wersji tekstu z 1925 roku, autorka z czasem bowiem dopisała inne zakończenie i to one było brane pod uwagę w innych wersjach filmowych (a wśród wersji tych jest chociażby obraz Billy’ego Wildera z 1957 roku, z Marleną Dietrich i Charlesem Laughtonem, który zdobył 6 nominacji do Oscara! W filmie tym, podobnie jak w drugiej wersji opowiadania, zostały zmienione nawet imiona niektórych bohaterów – Romaine na przykład to Christine). „Świadek oskarżenia” to nakręcony z dużym wyczuciem czarny kryminał w typowo brytyjskim stylu, z soczystymi portretami bohaterów, zawikłaną intrygą, niepozbawiony trafnych obserwacji obyczajowych. Twórcy filmu z krótkiego, liczącego 23 strony tekstu, wydobyli to, co najważniejsze, co więcej – wszystko, co dodali od siebie, świetnie pasuje do klimatu opowieści i wręcz ją pogłębia. Znakomicie spisali się także odtwórcy głównych ról, na czele z Tobym Jonesem (John Mayhew), Andreą Riseborough (Romaine), Billym Howle’em (Leonard Vole) i Kim Cattrall (Emily French). Film pomyślano jako dwuczęściowy miniserial telewizyjny (każdy z odcinków trwa jednak tylko około godziny…) i w tej kategorii zdobył nominację do nagrody BAFTA.

Beata Cielecka