Programów muzycznych szukających w Polsce uzdolnionych artystów jest w telewizji sporo. Pytanie więc, co takiego jest w The Voice of Poland, co wyróżnia go wśród innych talent show? Na pewno formuła. Jurorzy oceniają kandydatów tylko i wyłącznie na podstawie tego, co usłyszą - jurorskie fotele są odwrócone na czas występu. To umożliwia ocenę talentu uczestnika bez sugerowania się jego wyglądem - w tym programie liczy się przede wszystkim głos. Następny etap po przesłuchaniach w ciemno to pojedynki. Jest to swoisty test osobowości - kto nie da się stłamsić, kto pokaże swój charakter i zachwyci jurora. Wygrywa ten, kto nie przestraszy się i nie odda pola. W końcu, z ringu wychodzi zwycięsko tylko jeden uczestnik! Ale czy drugi wraca "na tarczy", pokonany? Niekoniecznie!
Także w tej edycji jest możliwość "kradzieży" przegranej osoby przez innego trenera. Jest to druga szansa na pokazanie przez uczestników, na co ich stać. Aż wreszcie czas na "wisienkę na torcie", czyli odcinki na żywo. Tutaj los uczestników w swoje ręce przejmują wreszcie telewidzowie. Emocje sięgają zenitu, liczenie sms-ów przyprawia uczestników o palpitację serca, a efektem jest ukoronowanie wybrańca tytułem Głosu Polski. Czy słusznie?
Czas na przysłowiową łyżkę dziegciu w beczce miodu. Największym minusem formuły The Voice of Poland jest prosty fakt, że nie każdy, kto potrafi świetnie śpiewać, potrafi również tworzyć własną muzykę, dorównującą jakością śpiewanym wcześniej coverom. I o ile namiętnie słucham singla "Bezkrólewie" zwycięzcy pierwszej edycji programu, Damiana Ukeje, o tyle Natalia Sikora z drugiej edycji już mnie nie zachwyca (choć wiadomo - gusta są różne), a na płytę Mateusza Ziółko musimy jeszcze poczekać. Mówią, że do trzech razy sztuka, a za czwartym... nauka? Trzymam więc kciuki, żeby ta czwarta edycja przyniosła nam nie tylko zdolnych odtwórców cudzej muzyki, ale prawdziwe perełki, piosenkarzy i twórców zarazem.
Jolanta Sosnowska
WRÓĆ DO PROGRAMU TV
