"Trzy dni Kondora". Analityk CIA zadziera z agencją [RECENZJA]

Joe Turner, pseudonim Kondor, pracuje jako analityk dla CIA. Analizując materiały prasowe i książki z całego świata stara się znaleźć zaszyfrowane wiadomości, nowe nurty w polityce, potencjalnych wrogów. Pewnego dnia po przyjściu z lunchu do biura Joe zastaje w nim… trupy sześciu swoich współpracowników. Mężczyzna czym prędzej zgłasza to szefowi, ten wyznacza spotkanie z dyrektorem departamentu, który ma zadbać o bezpieczeństwo Joe’ego. Spotkanie okazuje się jednak pułapką, analityk omal nie przypłaca go życiem. Od tej pory ucieka przed wynajętymi zabójcami, a jego, z początku przymusową, pomocnicą staje się niejaka Kathy.

Nakręcony w 1975 roku szpiegowski thriller Sydneya Pollacka na stałe wszedł do kanonów gatunku. Film znakomicie wstrzelił się w społeczne nastroje i w sytuację polityczną w USA – premiera jego miała miejsce wszak po aferze Watergate, gdy amerykańska wiara w polityków i rządowe agencje prysły niczym bańka mydlana. Tymczasem tutaj mamy frapującą i trzymającą od pierwszej do ostatniej minuty opowieść o nierównym boju toczonym przez zwykłego szarego obywatela (choć pracuje w CIA, Joe jest tylko trybikiem w niewiele znaczącej placówce) z wszechmocną organizacją wpływającą na kształt życia kraju i obywateli. Delikatne sugestie utwierdzają widza w przekonaniu, że choć fabuła jest fikcją, podobne rzeczy miały i mają miejsce, świat po prostu o nich się nie dowiaduje…

„Trzy dni Kondora” to film nie tylko znakomicie wyreżyserowany, ale i zagrany. A obsada jest zdecydowanie z pierwszej ligi: Robert Redford jako Joe Turner, Faye Dunaway jako Kathy (między tą parą iskrzy na ekranie aż miło), poza tym chociażby Max von Sydow czy Cliff Robertson. Inne walory filmu to montaż (nominacja do Oscara), oprawa muzyczna autorstwa Dave’a Grusina (nominacja do Grammy) i świetne dialogi (zwłaszcza te między Joe i Kathy).

Beata Cielecka

"Trzy dni Kondora"

WRÓĆ DO PROGRAMU TV