"Ukojenie". Każdemu można życzyć tak pięknych śmierci [RECENZJA]

Posiadający zdolności parapsychiczne emerytowany psychiatra John Clancy przed laty był jednym z najlepszych współpracowników FBI. I choć śmierć córki miała definitywnie zakończyć jego karierę, zgadza się pomóc agentowi Joe Merriweatherowi w tropieniu nieuchwytnego seryjnego mordercy.

Jeśli obecność w kinach ma być wyznacznikiem przyzwoitego poziomu filmu to tutaj kiniarze popełnili duży błąd. Bo „Ukojenie” to sprawnie zrealizowany thriller, którego w dodatku atutem jest gwiazdorska obsada. Doprawdy do kin trafiają czasem tak niesamowite gnioty, że zaszeregowanie filmu poniżej ich poziomu jest wysoce niesprawiedliwe.

„Ukojenie” nawiązuje klimatem do fincherowskiego „Seven” i trochę przez osobę graną przez Hopkinsa do „Milczenia owiec”. I tu i tam jego bohaterowie wiedzą więcej niż inni, widzą wyraźniej, potrafią przewidzieć czyjeś posunięcie, wejść w czyjąś skórę. W "Ukojeniu" „pojedynek” pomiędzy mediami jest fascynująca grą. Na początku zadaniem Clancy'ego jest znalezienie powiązania pomiędzy nic nie mającymi ze sobą wspólnego zgonami, potem musi przewidzieć działanie przeciwnika, by uratować czyjeś życie. Osobny wątek stanowią prywatne przesłanki Clancy’ego, którego córka umierała w męczarniach i dla którego „rozterki eutanazyjne” i pytania czy lepsza godna śmierć od żałosnego, wypełnionego bólem życia nie są bynajmniej czczą dyskusją. Wiarygodności tym parapsychologicznym wstawkom przydają dwie strategie. Po pierwsze mocne charaktery postaci drugoplanowych: agentki Cowles granej przez Abbie Cornich i agenta Merriweathera w wykonaniu Jeffreya Deana Morgana, którzy przy całym swoim profesjonalizmie dopuszczają jednak inne rozwiązania. W ogóle bardzo racjonale i zdroworozsądkowe podejście do owych nadnaturalnych zdolności sprawia, że widz nie tonie w pseudofilozoficznych wywodach, a to co się dzieje jest po prostu inną alternatywą znanego nam świata. Po drugie istotne jest bardzo efektowne podejście do samych wizji, które są zarówno flashbackami, jak tak zwanymi flashforwardami, czyli ukazaniem wydarzeń z przyszłości. Dzieje się to w teledyskowej formule, ale jest ona tak poetycko sfilmowana, że widz zaczyna zazdrościć „pięknej śmierci”.

Beata Cielecka

"Ukojenie" w tv

WRÓĆ DO PROGRAMU TV!