"Vabank". Kryminalna komedia retro, która cały czas zachwyca! [RECENZJA]

To był debiut marzeń. 1981 rok. Wokoło wielka polityka – najpierw karnawał Solidarności, a potem stan wojenny – kino rozliczeniowe, zdejmowanie filmów z półek i walka z cenzurą, a tu niespodziewanie film jak z innego świata: lekki, zabawny, bez zadęcia. Perfekcyjnie wymyślony (scenariusz powstał kilka lat wcześniej), znakomicie wyreżyserowany i zagrany. A wszystko to za sprawą młodego reżysera Juliusza Machulskiego. Syn aktorskiej pary z zacięciem pedagogicznym – Haliny i Jana Machulskich – zadebiutował jako aktor w “Personelu" (1975) Krzystofa Kieślowskiego, później zagrał także w "Lekcji martwego języka" (1979) Janusza Majewskiego i "Constansie" (1980) Krzysztofa Zanussiego. Chociaż wybrał reżyserię, do dziś chętnie pojawia się w epizodycznych rolach we własnych filmach.

“Vabank” zachwyca wdziękiem do dziś rzadko spotykanym w polskim kinie. Nie wstydzi się nawiązań do klasyki filmu (“Żądło”, “Rozmowa", “Rififi”) i inteligentnej gry z konwencją kryminalnej komedii retro.

Warszawa, lata 30. XX wieku. Z więzienia wychodzi legendarny kasiarz Henryk Kwinto ( w tej roli ojciec reżysera Jan Machulski). Szybko dowiaduje się, że jego wspólnik i przyjaciel, zginął w tajemniczych okolicznościach: ktoś mu pomógł popełnić samobójstwo. Za tą śmiercią stoi Kramer (Leonard Pietraszak), nieuczciwy właściciel banku. Kwinto postanawia się zemścić. Pomóc w tym ma mu niejaki Duńczyk (Witold Pyrkosz) - specjalista od bankowych systemów alarmowych - oraz dwóch początkujących gangsterów, Moks i Nuta. Dalsze losy bohaterów opowiada “Vabank II”, który Dwójka przypomni w następnym tygodniu.

Piotr Radecki

"Vabank"

WRÓĆ DO PROGRAMU TV