"W cieniu słońca". Święte więzy krwi [RECENZJA]

Początek XX wieku, północna Brazylia. Od lat trwa tutaj rywalizacja o każdy skrawek ziemi między rodami Brevesów i Ferreirów. Przelana kiedyś krew zainicjowała trwającą lata bezsensowną zemstę. Kolejną jej ofiarą jest starszy brat Tonha Brevesa. Ten musi, przymuszany przez ojca, zabić w rewanżu syna Ferreirów, co też czyni. Od tej pory jednak staje się głównym celem mężczyzn z wrogiego klanu… A Tonho nie chce umierać, chce żyć, najlepiej z dala od toczącej się rodowej wojny…

Jeden z najlepszych obrazów brazylijskiego reżysera Waltera Sallesa, będący, co ciekawe, ekranizacją powieści… albańskiego pisarza Ismaila Kadare „Krew za krew” (jak wiadomo prawo Kanunu i wendeta to część albańskiej tradycji). Salles, choć przeniósł akcję na brazylijskie ziemie niczyje, zachował klimat oryginału i w opowiadaną przez niego historię śmiało można uwierzyć. To mroczna, choć w formie trochę westernowa, a trochę awanturnicza, opowieść o przeznaczeniu i bezsensownym sporze, który przyniesie obu rodom, zwłaszcza Brevesom, ogromne cierpienie. To historia młodego człowieka, którego przeznaczeniem jest zabić, a potem zginąć. W tle pojawia się wielka miłość, braterskie przywiązanie i przypadkowa śmierć, która nieoczekiwanie zmieni bieg rodowej historii. To film smutny, choć finał niesie pewną nadzieję. Fabuła toczy się w nim wartko, Salles jest świetnym opowiadaczem, zadbał także o odpowiednią oprawę wizualną – rzadko można oglądać tak wysmakowane kadry, tak cudowną grę światła i cieni, wykorzystywania warunków naturalnych do kreowania klimatu opowieści (zasłużona nominacja do Złotej Żaby na Camerimage dla Waltera Carvalho). Wśród licznych nagród i nominacji dla świetnego „W cieniu słońca” znalazła się nominacja do Złotego Globu i BAFTA dla najlepszego filmu nieanglojęzycznego, a także nominacja do Złotego Lwa w Wenecji. Egzotyczne, ale znakomite kino!

Beata Cielecka

"W cieniu słońca" w tv

WRÓĆ DO PROGRAMU TV!