"W rytmie serca". Hit czy kit? Jaki jest nowy serial Polsatu? [KOMENTARZ]

Adam Żmuda (Mateusz Damięcki), pieszczotliwie zwany także „panem doktorem z Warszawy”, jest chirurgiem, który w przeszłości był łamaczem niewieścich serc, ale na szczęście kilka lat później się ogarnął i stał się porządnym mężczyzną. Co prawda pan doktor ma problem, aby ponownie wejść na salę operacyjną, a ponadto jego noga nie jest do końca sprawna, o czym nie chce mówić, ale ma na tyle dobre serce, że postanawia wyjechać do Afryki w ramach akcji „Lekarze bez granic”. Ratowanie życia przede wszystkim!

Jednak do wyjazdu pozostał miesiąc, który przystojny lekarz zamierza przeznaczyć na swoiste wakacje w swoim rodzinnym Kazimierzu, do którego wraca po wielu latach. Jakież będzie jego zdziwienie, gdy na miejscu spotka swoją dawną miłość (Barbara Kurdej-Szatan), a do tego będzie wzdychać do niego piękna policjantka (Maria Dębska). Wygra miłość czy zawodowa ambicja? Głupie pytanie, bo zakończenie tej historii w zasadzie jest już znane po 1. odcinku...

I to jest największy problem „W rytmie serca”. Serial nie ma niczego, czym mógłby zaskoczyć. To historia wyglądająca, jakby była wycięta z szablonu pt. „materiał na hit”, co zdaje się sprawdziło, gdyż pod względem frekwencyjnym produkcja zaliczyła bardzo dobry debiut. Ale to trochę boli, że widz jest tak bardzo mało wymagający, że przymyka oko na scenariuszowe głupotki pod postacią chociażby pani policjant, która chyba sama nie wie dlaczego ucieka ze szpitala, aby niedługo później ponownie otrzeć się o śmierć i zostać uratowaną przez doktora Żmudę.

Właśnie! Postać Mateusza Damięckiego już w dwóch pierwszych odcinkach urasta wręcz do miana superbohatera! Nie no, nie wiem jak toczyłoby się życie w Kazimierzu, gdyby nie było tam pana doktora, ratującego niemal wszystkich ludzi, których spotyka na swojej drodze. Jedno spojrzenie i udar zdiagnozowany – na taką służbę zdrowia aż chce mi się odprowadzać składki.

Nie zapominajmy jednak, że medycyna tak właściwie ma być jedynie tłem do miłosnej historii. Wiadomo, że nowego pana doktora i blondwłosą pielęgniarkę łączy wspólna przeszłość, ale przecież na horyzoncie jest też piękna oraz pewna swego pani aspirant, która łatwo nie odpuści. Ten uczuciowy galimatias jest najważniejszy i to on będzie najbardziej interesował widzów.

O ile przyjemnie całkiem przyjemnie patrzy się na Mateusza Damięckiego w roli głównej, który może i zapomina, że jego bohater kuleje, to i tak prawdziwym królem oraz skarbem „W rytmie serca” jest Piotr Fronczewski. Urodzony w Łodzi aktor jedną sceną potrafi zakasować resztę obsady, jest absolutnie bezkonkurencyjny i działa jak magnes na widzów. Wielka klasa.

Pod względem obrazu „W rytmie serca” wygląda pocztówkowo, ale trudno nie ulec uroku tych zdjęć. Gorzej, gdy poza patrzeniem na serial, chcemy też posłuchać dialogów. Tutaj zaczynają się schody, bo prawie wszystkie kwestie wygłaszane przez bohaterów brzmią szalenie sztucznie. Czasami ma się nawet wrażenie, że te postaci nie mają absolutnie niczego do powiedzenia, więc mówią dla samego mówienia. Źle się tego słucha.

„W rytmie serca” mogłoby być dużo lepszym serialem, bo mimo sztampowości w tej historii jest potencjał, ale z drugiej strony coś mi podpowiada, że Piotr Wereśniak i Tadeusz Lampka aż takich ambicji nie mieli. „W rytmie serca” chyba nie chce konkurować z „Diagnozą” TVN, lecz wygląda jak odpowiedź Polsatu na sukces „Ojca Mateusza”. Wyłączając wątek miłosny, obydwie produkcje mają bardzo podobną strukturę, wszak zarówno Sandomierz, jak i teraz Kazimierz Dolny, mogą pochwalić się swoimi ekranowymi herosami, którzy strzegą prawa oraz zdrowia w tych malowniczych mieścinach.

Krzysztof Połaski

[email protected]