"Wałęsa. Człowiek z nadziei". Filmowa biografia legendy "Solidarności" [RECENZJA]

Rok 1981. Lech Wałęsa (Robert Więckiewicz), przywódca strajku w Stoczni Gdańskiej, jest już znanym i podziwianym na całym świecie przywódcą NSZZ „Solidarność”. W jego ciasnym mieszkaniu pojawia się znakomita włoska dziennikarka Oriana Fallacci (Maria Rosario Omaggio), aby przeprowadzić wywiad dla jednego z najważniejszych magazynów zachodnich. W rozmowie z nią Wałęsa wspomina swoje życie i drogę, która go doprowadziła do tego miejsca. Od masakry na Wybrzeżu w grudniu 1970 r., kiedy był jednym z przywódców strajku, podpisania jakichś dokumentów na milicji, aby zdążyć do szpitala i rodzącej żony, przez rosnące zaangażowanie w tworzenie wolnych związków zawodowych, kolejne aresztowania i zwolnienia z pracy, aż po sierpniowy strajk w 1980 r....

Dla Andrzeja Wajdy i chyba również dla wielu widzów „Wałęsa. Człowiek z nadziei” jest naturalnym zamknięciem trylogii na którą się składają jeszcze „Człowiek z marmuru” (1977) oraz „Człowiek z żelaza” (1981). Niestety, to także najsłabsze ogniwo w tym łańcuchu mimo absolutnie niezwykłej kreacji stworzonej przez Roberta Więckiewicza (nagrodzonej na Chicago International Film Festival) oraz świetnej Agnieszki Grochowskiej na drugim planie. Przebijają z tego filmu patos i hagiograficzne tony, których nie jest w stanie zagłuszyć i rozbić nawet cięta ironia Janusza Głowackiego, który jest autorem scenariusza. Zresztą o jego konfliktach z Wajdą na planie „Wałęsy” było głośno, podobnie jak o przerabianiu scen i dokrętkach. Głowacki ostatecznie nie wycofał swojego nazwiska (choć się o tym mówiło), za to jeszcze przed premierą filmu wydał książkę „Przyszłem, czyli jak pisałem scenariusz o Lechu Wałęsie dla Andrzeja Wajdy”, która stanowi doskonałe uzupełnienie filmu.

Piotr Radecki

Polski film biograficzny 2013, reż. Andrzej Wajda

"Wałęsa. Człowiek z nadziei"

WRÓĆ DO PROGRAMU TV