"Wilk". Jack Nicholson i Michelle Pfeiffer w miłosnym uścisku wilkołaczych zębów [RECENZJA]

Horror to gatunek filmowy, na który przez długi czas patrzono z przymrużeniem oka. Nawet gdy takie produkcje zarabiały krocie - jak przedwojenne "Frankenstein" (1931) i "Mumia" (1932), czy późniejsze o 30 lat "Egzorcysta" (1973) i "Omen" (1976) - uznawane były za kino gorszej klasy. Dopiero lata 90. przyniosły zmianę, a w przełamaniu lodów wybitnie pomógł "Wilk" Mike’a Nicholsa w gwiazdorskiej obsadzie.

CZYTAJ TAKŻE:
HORRORY WSZECH CZASÓW [GALERIA]

Will Randall (Jack Nicholson), redaktor ze znanego nowojorskiego wydawnictwa, zostaje ugryziony przez wilka, którego potrącił samochodem. Po zdezynfekowaniu rany mężczyzna przestaje na nią zwracać uwagę, tym bardziej, że ma problemy w pracy - liczył na awans, jednak jego miejsce zajął "młody wilczek" Stewart Swinton (James Spader). Normalnie Will poddałby się, ale tym razem nie odpuszcza. Czuje, że się zmienił psychicznie i fizycznie: stał się twardszy, silniejszy, bardziej agresywny, poprawił mu się wzrok i słuch. Staje więc do walki z młodszym o pokolenie przeciwnikiem. Walki tym bardziej zaciętej, że Stewart uwiódł Willowi żonę. Równocześnie Randall poznaje Laurę Alden (Michelle Pfeiffer). Jest zafascynowany piękną kobietą, której nie odstręcza jego metamorfoza - Will powoli zamienia się w wilka. A ponieważ w Nowym Jorku zaczynają być popełniane tajemnicze morderstwa, boi się, że to on jest ich sprawcą…

O klasie "Wilka" decydują cztery osoby: aktorskie trio Jack Nicholson - Michelle Pfeiffer - James Spader oraz doświadczony reżyser Mike Nichols ("Paragraf 22", 1970; "Pracująca dziewczyna", 1988; "Pocztówki znad krawędzi, 1991). Film nie epatuje przemocą, elementy horroru są w nim bardzo dyskretne: wrażenie robi raczej nastrój i zmieniająca się atmosfera. Pomaga w tym świetna muzyka Ennio Morricone.

Piotr Radecki

Horror USA 1994, reż. Mike Nichols

"Wilk"

WRÓĆ DO PROGRAMU TV