"Azyl", czyli bunkier w domu [RECENZJA]

Meg i jej córka wprowadziły się właśnie do nowego mieszkania. Meg nie ma pojęcia, że poprzedni właściciel w sejfie ukrył sporą sumkę, na którą chrapkę ma grupka złodziei. Nie wie też, że sejf znajduje się w tytułowym Azylu, pomieszczeniu o ścianach bunkra, posiadającym własną linię telefoniczną, apteczkę, zaopatrzoną lodówę, system kamer, wentylację… A to tam właśnie chroni się kobieta i jej pociecha, gdy złodziejaszki wkradną się po łup. Oczywiście napastnicy nie zrezygnują tak łatwo, tym bardziej, że przed ukryciem się Meg nie włączyła linii telefonicznej i nie może się skontaktować ze światem zewnętrznym…

Tytułowy Azyl nie jest wcale wymysłem scenarzystów – to bardzo popularne rozwiązanie wśród amerykańskiej elity (koszt budowy sięga 100 tysięcy dolarów), swe triumfy święcące zwłaszcza po tym, jak USA opanował lęk przed atakiem terrorystycznym. Film wyreżyserował David Fincher, mistrz gry na emocjach i mrocznych, i mocnych zarazem, klimatów. I tak też jest w „Azylu” – to opowieść o walce o przeżycie. Dosłownie. O ile bowiem na początku złodzieje, zaskoczeni obecnością nowych lokatorów, wydają się trójką ciamajdów, którzy prędzej zrezygnują z włamu niż będą się narażać, z czasem, skonfrontowani z coraz bardziej zdesperowaną matką broniącą dziecka, staną się nieprzewidywalni – Meg zagra im zwyczajnie na ambicji…

„Azyl” to film znakomicie zmontowany i nakręcony, co ma niebagatelne znaczenie przy produkcji rozgrywającej się w zasadzie w jednym pomieszczeniu (kamera wnika przez ściany, śledzi bohaterów, zdradza widzom to, o czym nie wie druga strona). Przy okazji też świetnie zagrany: bardzo dobrą kreację stworzyła grająca Meg Jodie Foster (ciekawostka: jej 11-letnią córeczkę gra… Kristen Stewart, czyli późniejsza Bella z serii „Zmierzch”), a także Forest Whitaker i Jared Leto, ekranowe czarne charaktery. Trzymające w napięciu, solidne kino!

Beata Cielecka

"Azyl" w tv

WRÓĆ DO PROGRAMU TV!