"Blue Valentine". Powolny rozpad sielanki [RECENZJA]

NASZA OCENA: 8/10

Dean miał szansę na ukończenie dobrej szkoły, ale rzucił naukę i zaczął pracować fizycznie. Cindy studiuje medycynę, mieszka ze skłóconymi rodzicami i niepełnosprawną babcią. Pewnego dnia Dean przywozi meble do domu babci Cindy, młodzi spotykają się i… od tej chwili są razem. Dean decyduje się na ślub z Cindy mimo że wie, że nosi ona w brzuchu dziecko byłego partnera. Dla pary zakochanych zaczyna się prawdziwa sielanka. Mija 5 lat. Małżeństwo przeżywa poważny kryzys, mnożą się kolejne przeszkody i pokusy (ponowne spotkanie biologicznego ojca dziecka, nowa, wymagająca poświęceń oferta pracy dla Cindy). Cindy jest przekonana, że najlepszym wyjściem z sytuacji jest rozwód, Dean chce za wszelką cenę ratować związek.

Jeden z wielkich przebojów festiwalu w Sundance, wyświetlany później również w Cannes, film na koncie z nominacją do Oscara (najlepsza rola pierwszoplanowa dla Michelle Williams) i dwiema do Złotych Globów (dla Williams i Ryana Goslinga jako najlepszego aktora w filmie dramatycznym). To w zasadzie dwa filmy w jednym: to obraz rozkwitającej i umierającej miłości. Migawki z radosnej przeszłości przeplatają się ze scenami z ponurej rzeczywistości, obie części różnią się nie tylko temperaturą i klimatem, ale nawet stroną wizualną. Przeszłość to kadry jasne, kolorowe, rozświetlone, teraźniejszość jest stonowana, mroczna. „Blue Valentine” zadaje pytania: Czym jest miłość? Czy miłość jest wieczna i niezmienna? Co dzieje się z miłością? Czy można ją uratować? Ciesząc się szczęściem młodziutkich Deana i Cindy z coraz większym niepokojem odkrywamy ich obecne życie – on popija, wciąż nie ma większych ambicji, ona ma do niego wiecznie żal, gdzieś odeszły wspólne marzenia o cudownym życiu. Przy sobie trzyma ich chyba tylko córka i upór Deana, który mimo wszystko chce dotrzymać obietnic złożonych przy ślubie. Tylko czy taki związek ma sens…? Wspaniale zagrany i wyreżyserowany film, warty zobaczenia i przemyślenia.

Beata Cielecka