"Dzika krew". Romans z faszyzmem w tle [RECENZJA]

NASZA OCENA: 7/10

Włochy za rządów Benito Mussoliniego. Luisa Manfrini jest statystką w produkcji uznanego reżysera Golfiero Goffredi. Twórca jest oszołomiony jej urodą, odkrywa w kobiecie także wielki talent aktorski. Luisa zmienia nazwisko na Ferida i rozpoczyna wielką karierę. Na planie filmowym poznaje Osvaldo Valentiego, bożyszcze tłumów. Grają zakochanych, zakochują się naprawdę, stając się „gorącą parą” filmowego światka. Oboje są uwielbiani przez widzów, a także przez faszystowskie władze, do których zresztą nie kryją sympatii. Z chwilą zakończenia wojny oboje zostają uznani za kolaborantów…

„Dzika krew” opowiada prawdziwą historię tragicznej miłości gwiazdorskiej pary dawnego włoskiego kina. Luisa i Osvaldo poznali się na planie, zakochali się szaleńczo, byli stałym elementem czołówek plotkarskich gazet. Oboje mieli kontakty z wpływowymi przedstawicielami faszystowskiego rządu, dość długo więc znajdowali się na czarnej liście ruchu oporu. Oboje zostali straceni 30 kwietnia w Mediolanie, na ulicy, bez procesu, a smaczku sprawie dodaje fakt, że pewne źródła potwierdzają, iż rozkaz egzekucji wydał późniejszy prezydent Włoch, Sandro Pertini… „Dzika krew” przybliża nam ich dramatyczne losy, nie przybliża jednak do końca kontekstu historycznego, który ma dość ważny wpływ na ich tragiczny koniec i na ich osąd: Luisa i Osvaldo żyli chwilą, nie troszcząc się o przyszłość, swe losy powierzyli Duce, który rozpostarł nad nimi parasol ochronny – w zamian za oddanie (wynikające raczej z zamiłowania do wygód i krótkowzroczności politycznej, a nie z przekonań) mieli zapewniony spokój i komfortowe warunki w Republice Salo. Ten aspekt w filmie jest niestety drugoplanowy, na pierwszym planie znajduje się romans i walka o przeżycie dwojga kochających się osób (pokazane zresztą w poruszający sposób). W roli Luisy wystąpiła Monica Bellucci.

Beata Cielecka