"Legenda pijanego mistrza". Świat wschodnich sztuk walki z dużą dawką humoru! [RECENZJA]

Wiele jest stylów walki kung fu (specjaliści wspominają nawet o 100), a różnice między większością z nich są dla laika nie do wypatrzenia. Ale kilka jest bardzo charakterystycznych, m.in. styl Białego Żurawia, Tygrysa, Modliszki czy też Pięść Pięknej Wiosny, albo Pijany Mistrz. Na ile piękna jest pięść wiosny – nie wiem, ale Pijany Mistrz rzeczywiście ma wiele wspólnego z zachowaniem człowieka będącego „pod wpływem”. To styl niezwykle efektowny i, jeśli można to tak ująć, zabawny. Doskonale więc odpowiada Jackiemu Chanowi. Bo urodzony w Hongkongu, ale wychowany w Chinach i podkreślający przywiązanie do swych chińskich korzeni aktor, zawsze starał się, by jego filmy były nie tylko widowiskowe, ale również zapewniały dobrą zabawę. A sławę przyniósł mu właśnie „Pijany mistrz”, prosta historia Wong Fei-Hunga, krnąbrnego młodzieńca, który trafia na naukę do wiecznie pijanego mistrza sztuk walki. Przekonany, ze wiele się nie nauczy, szybko go opuszcza, ale spotkanie z groźnym zabójcą uświadamia mu, jak niewiele umie. Skruszony Wong wraca do nauczyciela, który okazuje się mistrzem dziwnego, „pijanego” stylu walki... Ten film jest dziś jednym z klasyków kina kung-fu.

15 lat po sukcesie „Pijanego mistrza” Jackie Chan był już gwiazdą: uwielbiany, wręcz czczony w Chinach, a i w innych rejonach świata otoczony sławą. I postanowil wrócić do źródeł kręcąc sequel swego pierwszego przeboju. Tym razem Wong Fei-Hung jest synem lekarza i przemyca przez granicę żeń-szeń. Podrzuca go niepostrzeżenie brytyjskiemu konsulowi, a po przekroczeniu granicy równie niepostrzeżenie odbiera. Okazuje się jednak, że przez pomyłkę zabrał skradzione przez konsula pudełko z cesarską pieczęcią. Zaczyna się więc szalony pościg i bójki co krok...

"Legenda pijanego mistrza" – komedia sensacyjna Hongkong 1994, reż. Chia-Liang Liu, Jackie Chan

"Legenda pijanego mistrza" w tv

WRÓĆ DO PROGRAMU TV