„L'Empire” [RECENZJA]. Śmiertelnie zabawna bitwa o Antychrysta. Ten film podzielił widzów na Berlinale 2024!

ZOBACZ ZDJĘCIA Z FILMU

Opalowe Wybrzeże na północy Francji. Mała, spokojna rybacka wioska, w której nic się nie dzieje... Wróć! Nic się nie działo, bowiem narodziny Freddy'ego wpłynęły na życie mieszkańców, chociaż pozornie może nic na to nie wskazywało. Sęk w tym, że ten uroczy bobas, którego ojcem jest lokalny rybak, Jony (Brandon Vlieghe), tak naprawdę jest... nowym Antychrystem, a widzowie „L'Empire” staną się świadkami osobliwego spektaklu rywalizacji dobra ze złem, gdzie jedni będą próbować unicestwić, a inni ochronić małego Belzebuba.

O filmie „L'Empire” było głośno już kilka lat temu, gdy Adele Haenel rzuciła scenariuszem i skończyła z kinem, twierdząc, że Bruno Dumont napisał rasistowski i seksistowski skrypt. I owszem, takie wątki się tutaj znajdują, ale trudno nie traktować ich inaczej niż w kategorii prześmiewczej. Tak właściwie to wszystko jest tutaj kawałem oraz żartem, począwszy od gatunkowej żonglerki, gdzie Dumont kręci sobie bekę z kina sci-fi oraz kina grozy, po autoparodię, cytowanie samego siebie i wręcz pisanie na nowo swoich dawnych dzieł. Miłośnicy Dumonta mogą prześcigać się w poszukiwaniu nawiązań do jego poprzednich produkcji, gdzie najczytelniejsze jest oczywiście to do „Małego Quinquina” i „Coincoin i Nieludzie”, ale sam autor przyznaje, że w jakimś stopniu jego nowy film jest... prequelem debiutanckiego „Życia Jezusa”.

Bruno Dumont nie ma hamulców i podaje widzom w „L'Empire” kicz kilogramami. Drze łacha z najbardziej znanych dzieł popkultury, z „Gwiezdnymi wojnami” na czele, dorzuca do tego latający Wersal i Katedrę Notre-Dame, w międzyczasie serwując niezobowiązujący seks w plenerze między zwaśnionymi reprezentantami ekip dobra i zła. Jest w tym duża doza bezczelności i bardzo dobrze, bo tak właśnie robi się autorskie kino pełną gębą.

I w tym momencie można zadać sobie pytanie - o co w tym wszystkim chodzi? „L'Empire”, chociaż ubrane jest w ciuszki z najgorszego lumpeksu, jest piękną satyrą na rzeczywistość. Francuz uderza w społeczną polaryzację, gdzie koniecznie musimy opowiedzieć się po którejś stronie. Zwraca też uwagę, jak bardzo ludzkie instynkty są prymitywne i nieujarzmione, włącznie z potrzebą seksu czy przemocy. Lata mijają, ale przetrwają wyłącznie najsilniejsi. „L'Empire” to jeden wielki misz-masz, nawet na poziomie aktorskim. Z jednej strony mamy tutaj profesjonalistów, a z drugiej... główną rolę gra mechanik samochodowy Brandon Vlieghe, którego wyłowiono z castingu, na kilka tygodni przed startem zdjęć, bo obsada się wysypała. Tę różnicę poziomów niestety widać na ekranie, ale po części idealnie wpisuje się to w klimat całości. Najciekawsza jest i tak rywalizacja pań - zarówno Lyna Khoudri, jak i Anamaria Vartolomei, wcielają się w bohaterki tak nasączone erotyzmem, że poziom ich przerysowania jest wręcz urzekający.

„L'Empire” to urocza zabawa kinem, gdzie jedyną granicą jest wyobraźnia Bruno Dumonta. Na ekranie może wydarzyć się wszystko, a tandetność wręcz wylewa się litrami. Francuskie media już rozpisują się, że to najbardziej dzielący publikę film tego roku. I prawdopodobnie nie ma w tym ani grama przesady, bo nawet reakcje na Berlinale pokazują, że nie każdemu spodoba się taka wizja kina oraz prezentowany humor. Ale z drugiej strony... jeżeli widzieliście ostatnie filmy Dumonta, to czego się spodziewaliście? C'mon, bądźmy poważni. A właściwie nie bądźmy. Ludzie kochani, jebla idzie dostać od tego „L'Empire”. I to jest tutaj najpiękniejsze. Bawiłem się doskonale, aczkolwiek całkowicie zrozumiem, gdy taka dawka slapsticku do kogoś nie trafi.

Ocena: 7/10
Krzysztof Połaski

Recenzja została pierwotnie opublikowana 23 lutego 2024, w ramach relacji z festiwalu Berlinale 2024.

Jesteśmy na Google News. Dołącz do nas i śledź TeleMagazyn.pl codziennie. Obserwuj TeleMagazyn.pl