"Lion. Droga do domu". Nieprawdopodobna historia, jaką pomogło napisać Google Maps [RECENZJA]

W poszukiwaniu starszego brata, Saroo, pięcioletni chłopiec przypadkowo wsiada do pustego pociągu. Budzi się w Kalkucie. Nie zna swojego nazwiska ani adresu domu położonego tysiące kilometrów od wielomilionowego miasta. Ma jednak szczęście, bo w najmniej oczekiwanym momencie jego los się odmienia. Adoptowany przez parę Australijczyków, dopiero 25 lat później wyrusza na poszukiwanie utraconego domu.

Ten film przemawia prawdą i kontrastami. Prawdą, gdyż opowiada historię opartą na faktach; Saroo Brierley istniał naprawdę, oddalił się od swej wioski, trafił do Kalkuty a stamtąd został wysłany do australijskiej rodziny która go adoptowała. A kontrastami, bo pozostawia w nas – oprócz tej historii – obrazy, które widzi się pod powiekami jeszcze długo po zakończeniu filmu. Saroo, który biega po pustym pociągu – samotny maluch i mnóstwo pustych ławek; pociąg z uwięzionym w środku chłopcem, który przemierza niewyobrażalne przestrzenie; mała figurka chłopca, który wspina się na filar dworca, by wołać mamę i brata, a pod nim przepływają tysiące ludzi, cała ich rzeka. Wreszcie Saroo, który dzielił z bliskimi jedną małą izbę, teraz błąkający się po ogromnym, jasnym domu.

Te kontrasty to też hinduska bieda i australijski dobrobyt, jasne krajobrazy Indii i szarości samotnego kontynentu na końcu świata. To wszystko dopowiada pięknie fabułę, wzbogacając ją o metafory i dopowiadając to czego nie słyszmy. Celowo nie wymieniłam żadnych scen z drugiej części filmu, dorosłości Saroo, bo nie mają już one tej siły wyrazu. Oprócz iście proustowskiej sceny, gdy bohater czując w ustach hinduski przysmak, nagle przypomina sobie dzieciństwo, a to dopiero uruchamia w nim tęsknotę za tym, co wtedy stracił. W dalszej części filmu zabrakło reżyserowi pomysłu na zbudowanie takich symboli: choć bohater bez końca rozmyśla nad swym losem, tym co ma zrobić, poszukuje swej tożsamości, tęskni za biologiczną rodziną i dręczy go poczucie winy z powodu stylu życia, to w końcu te sceny wewnętrznej udręki i walki z sobą zaczynają się dłużyć. Nawet wybitny aktor nie miałby tych dłużyzn snucia się po plaży czym zapełnić, a młodziutki Dev Patel dopiero do takiego grona aspiruje. Druga rzecz to to, że reżyser Garth Davis nie jest Antonionim, który takie dłużyzny wygrywał bez słów. Tu brakuje emocjonalnego dialogu z potencjałem budującym psychologię postaci nie tylko zresztą Saroo, ale też na przykład jego przybranego brata. Może dlatego takie mocne wrażenie robi scena rozmowy Saroo z przybraną matką, graną (świetnie zresztą) przez Nicole Kidman, w której ta ostatnia robi bilans swych wyborów jako matka, mówiąc o przesłaniu jakie jej przyświecało, ale też o goryczy jaka nie jest jej obca.

Podsumowując, ta niewiarygodna na pozór historia, ma w sobie mnóstwo siły i gdyby skrócono film o ponad pół godziny, być może otrzymalibyśmy małe dzieło sztuki. Wartością samą w sobie jest odkrycie talentu małego Sunny’ego Pawara, od którego trudno oderwać wzrok. Dziecka, które swą naturalnością i spontanicznością kradnie ekran dla siebie. I to jego oczy i uśmiech zostaną w nas na długo.

Beata Cielecka

programu tv